Still working and praying...

Mijn broertje is weer veilig teruggekeerd uit Rome. Wel met een paar pijnlijke blaren, maar gelukkig ook een hoop mooie ervaringen rijker. Hij had zelfs een ketting en een geurtje voor me meegebracht! Echt superlief, vooral omdat hij normaal gesproken nooit weet wat hij iemand moet geven. Het viel me nog mee dat hij niet gelijk doodmoe in zijn bed neerplofte, maar ja, hij kon nu eenmaal altijd al beter tegen weinig slaap dan ik.
Zelf heb ik de hele dag geleerd voor het tentamen Bestuursrecht van morgen. 's Morgens had ik er echt geen vertrouwen in dat het goed zou komen, maar nu ik een aantal oefententamens heb gemaakt, weet ik dat ik met wat gunstige vragen misschien toch nog wel een kansje maak om het vak in één keer af te sluiten. Ik hoop het van harte, want ik heb het al druk zat de komende tijd. Ik moet nog acht studiepunten (dat komt overeen met twee vakken) halen om door te mogen naar het tweede jaar, iets wat me ontzettend zenuwachtig maakt, want ik ben er nu zó dichtbij! Ik wil echt heel graag verder met deze opleiding, maar weet dat ik er volgend jaar toch harder aan zal moeten trekken dan ik dit jaar heb gedaan. Dat ik aan het begin van dit jaar de hele opleiding zwaar onderschat heb, is me ondertussen al lang duidelijk geworden, maar ik heb ook hard gewerkt om toch de benodigde punten binnen te halen. Het wordt de komende weken dus nog hard werken en met af en toe een schietgebedje, hoop ik dat het uiteindelijk goed komt...

Keep on going...

Nog even heel snel een kort berichtje voordat ik toch écht ga slapen. Ik was serieus van plan om op tijd naar bed te gaan vanavond, maar dat plannetje liep nogal in het water. Om kwart voor tien werd ik door een vriendin gebeld en toen ik uiteindelijk de hoorn weer neerlegde, waren we weer 37 minuten en 20 seconden verder (ja, we hebben op de telefoon zo'n schermpje dat de gespreksduur bijhoudt). Naar aanleiding van dat gesprek moest ik weer druk rond gaan mailen, zodat het nu toch weer 11 uur is geweest en ik nog steeds in m'n joggingsbroek (die alleen wordt gebruikt om in te hangen, nooit om in te sporten) aan mijn bureau zit.
Vandaag het tentamen Ecyclopedie van het Recht gehad (zie vorige blog). Het betoog had ik zo geschreven, de vragen waren helaas een stuk lastiger, al heb ik wel alles in kunnen vullen.
Het eerste tentamen heb ik dus met een redelijk goed gevoel afgesloten, nu door naar de volgende!!

To forgive and forget...

'Being Erica' is een nog relatief nieuwe serie op Net 5. Aangezien ik al zo'n tien series volg, was ik eigenlijk niet van plan om ook deze te gaan bekijken, maar nadat ik toevallig een aflevering had gezien, was ik gelijk verkocht. Erica is een normale jonge vrouw, die in haar dagelijks leven dezelfde problemen tegenkomt als een ieder ander. Via haar psychiater kan ze terug reizen in de tijd, om de dingen uit het verleden die ze betreurt in positieve zin te veranderen. De aflevering van vandaag ging over vergeven en vergeten, iets waar veel mensen mee worstelen. Een klein, onbenullig iets kan al snel tot iets uitgroeien waar je nog jaren aan terug denkt, met gemengde gevoelens weliswaar. Gelukkig zijn dat soort herinneringen bij mij op één hand te tellen, maar toch zijn er altijd dingen die zo af en toe weer naar boven komen. Ik kan nooit lang boos blijven op iemand, vergeven is daarmee dan ook zo gebeurd. Het ook daadwerkelijk vergeten, is echter een ander verhaal. Op de een of andere manier blijven sommige dingen altijd ergens in je achterhoofd borrelen, maar dan vind je het stom om weer op iets terug te komen dat al tijden geleden is gebeurd en allang is uitgepraat. Iemand vertrouwen doe ik niet zo heel snel, daar moet ik iemand toch wel een hele tijd voor kennen. Er zijn genoeg mensen waar ik gezellig mee kan kletsen of veel tijd mee doorbreng, maar een ware vriend(in) is toch anders. Iemand waarbij één woord genoeg is en die zo je zinnen af kan maken. Gelukkig heb ik er ook daar een aantal van en ik hoop van harte dat dat ook vriendschappen voor het leven zijn.

Om af te sluiten nog een mooie quote uit deze 'Being Erica'-aflevering: ''For forgiveness, there are no deadlines or last opportunities.'' Naar mijn idee a true word spoken...

I'm going mad...

Deze dag gaat niet de boeken in als één van mijn favoriete dagen, eigenlijk wil ik 'm gewoon zo snel mogelijk vergeten. Het is niet zo dat ik verschrikkelijke blunders heb begaan, maar je hebt van die dagen dat je het liefst de hele dag in bed blijft liggen met een goed boek of een leuke film.
De dag begon eigenlijk goed. Ondanks dat m'n wekker al om kwart voor 6 afging, waren de vogels buiten al vrolijk een deuntje aan het fluiten en scheen er zelfs al een aarzelend warm zonnetje. Vandaag stond in de bieb werken aan de paper voor Privaatrecht op het programma. Het onderwerp is het Recht op Informatie en Consultatie, en dat is een heel stuk moeilijker dan het klinkt. Op de één of andere manier vorderen we maar heel langzaam, vooral het bronnen zoeken levert nogal wat problemen op. Gelukkig hebben we nog een ruime twee weken de tijd, maar ik zou toch liever zien dat we al bezig waren met de finishing touch. Daar komt verder nog bij dat vandaag de officiële laatste tentamenperiode van dit jaar is begonnen. Woensdag bijten we het spits af met Encyclopedie van het Recht, wat inhoudt dat we allerlei vragen moeten beantwoorden over hoe Mill, Devlin, Zakaria en Van Stokkom de vrijheid van meningsuiting zien en daarnaast nog een betoog in elkaar moeten flansen. Voor m'n gevoel moet dat wel goedkomen, ik verwacht dat het tentamen Bestuursrecht van a.s. vrijdag meer problemen gaat opleveren. Op het moment zit ik er een beetje doorheen, want naast de stress van de paper en tentamens, gaat ook het plannen van een uitje met de vriendengroep niet helemaal vlekkeloos. Het probleem is dat het eeuwige heen-en-weer-gemail sommigen wat begint te vervelen en daardoor blijft niet iedereen altijd helemaal redelijk. Zo had ik vandaag een mail gestuurd die door twee vrienden totaal verkeerd werd opgevat. Ik schrok echt toen ik de reacties las, ik bedoel: kom op, ze weten wie ik ben en daarmee toch hopelijk ook hoe ik dingen bedoel.
Al met al was dit dus nu niet echt een geslaagde dag en morgen kan ik ook weer m'n lol op met leren en stressen. Maar goed, nog een maandje doorbijten en dan heb ik twee maanden vakantie. Dan heb ik weer genoeg tijd om de hele dag in bed te blijven liggen met een goed boek of een leuke film...

Travelling to an old city...

Mijn broertje vertrok gisteren met een grote koffer naar het vliegveld in Eindhoven. Gymnasiasten hebben (in ieder geval op mijn ex-middelbare school) de mazzel om een kleine week door Rome te mogen struinen, onder het mom van 'een werkstuk maken'. In dit geval een nogal prijzig werkstuk... Eerlijk gezegd was ik wel een tikkeltje jaloers toen ik het programma zag en keihard geconfronteerd werd met het feit dat ik het Colosseum en het Patheon alleen van plaatjes kende. Het probleem is alleen dat ik een enorme vliegangst heb en daarbij ook nog een zo mogelijk nog grotere last van hoogtevrees en een reis met het vliegtuig daarom zo lang mogelijk uit probeer te stellen.
Terwijl gisteren de laatste voorbereidingen werden getroffen en met veel moeite de koffer dicht werd geritst, had ik het toch wel een klein momentje moeilijk. Mijn broertje is pas 17, maar al een beer van een vent (hij is een flinke kop groter dan ik met mijn 1.72), met een klein hartje en daarbij gruwelijk onhandig. Het idee dat hij dan in Rome zou kunnen verdwalen, verontrustte me toch een beetje, ik wist toch niet helemaal zeker of hij zich wel alleen zou redden. Echt een belachelijke gedachte natuurlijk, aangezien hij met 56 medeleerlingen en vier ervaren leerkrachten op stap ging. Tenslotte ging ik twee jaar terug ook met school een week naar Praag en daar heb ik me ook prima kunnen redden.
Na een paar dikke knuffels zwaaide ik hem uiteindelijk uit en riep nog dat hij maar af en toe moest sms'en. Via teletekst konden we volgen wanneer zijn vliegtuig zou vertrekken en mijn opluchting was groot toen we zagen dat het vliegtuig ook weer veilig geland was. Vandaag had ik 's ochtends al gelijk drie sms'jes in mn inbox. De vliegreis was goed gegaan, al hadden ze wel last gehad van turbulentie. Verder hadden ze het Colosseum al bezocht en was het zo warm en benauwd dat de mussen met bosjes van het dak vielen. Alles is dus goed, al zal ik blij zijn als hij donderdag weer veilig thuis is. En ik bekijk het Colosseum en Patheon voorlopig nog maar via plaatjes...

Where it all begins...

Ik heb al verschillende blogs gehad, zocht via internet altijd naar de blogsite die het beste bij me paste. Volgens mij heb ik die bij deze dan toch eindelijk gevonden...

Wat kun je verwachten als je m'n blog leest? Sowieso berichten over alledaagse zaken die me bezig houden, school, werk, familie, etc. Ook mijn passie voor de gitaar zul je regelmatig terug zien komen. Verder musicals weten me al jaren te boeien, kijk niet verbaasd op als je ook hier het een en ander over terug zult vinden. Het is niet de bedoeling dat ik hier lange berichten schrijf, zoals op mijn Hyve. Ik zie het meer als een online dagboekje, waar ik na een lange, interessante of plezierige dag mijn herinneringen en gedachten aan het 'papier' kan toevertrouwen.

Misschien moet ik even kort uitleggen waarom ik mezelf de naam 'The Rebel' heb gegeven. Heel simpel: het is de naam die mijn CKV-leraar op de middelbare school me ooit heeft gegeven, omdat ik nogal eens overenthousiast met mijn medeleerlingen 'werkbesprekingen' hield en op de een of andere manier is deze naam altijd blijven hangen. Bovendien vind ik dat het bij me past. Ik ben geen meeloper, zwem niet met de stroom mee, heb eigenlijk gewoon een hekel aan mensen die geen eigen mening hebben, geen eigen identiteit proberen te ontwikkelen, maar gewoon met de rest meefladderen.

Of iemand mijn verhalen goed vindt, maakt me niet uit. Ik houd van schrijven, het maakt mijn hoofd leeg en het is fijn en ook verhelderend om later dingen terug te lezen die je tijden terug aan het papier hebt toevertrouwd. Schrijven blijf ik dus sowieso, maar toch hoop ik dat je mijn verhalen met plezier zult lezen...