Choices; is it all up to you?

Soms vraag ik me wel eens af waarom ik bepaalde keuzes gemaakt heb. Het gaat dan van simpele zaken, zoals het kiezen van het shirtje dat ik die dag aandoe (alhoewel, als je er tientallen in je kast hebt hangen is dat ook altijd weer een hele onderneming) en of ik ‘s ochtends mijn boterham met kaas of ham zal beleggen, tot de moeilijkere keuzes, zoals het kiezen van m’n studie en het wel of niet op kamers gaan. Hoe weet ik nu eigenlijk dat ik al die keuzes bewust zelf maak? Hoe weet ik dat er niet ergens daarboven een mannetje woont met twee touwtjes in zijn handen die me als een marionet door het leven trekken?

Voornamelijk in het openbaar vervoer sla ik mezelf regelmatig voor m’n hoofd en vraag ik me af waarom ik godsnaam nou net dié keuze heb gemaakt. Afgelopen maandag was daar een goed voorbeeld van. Zoals ongetwijfeld iedereen die deze zeer sombere dag een voet buiten de deur heeft gezet, had gemerkt, viel de regen met bakken (zeg maar gerust containers) uit de lucht en zorgde de stormachtige wind ervoor dat felgekleurde paraplu’s in trossen door de lucht vlogen. Toen ik ’s ochtends de deur uitliep, vroeg ik mezelf nog af of ik niet beter helemaal met de bus naar Tilburg kon reizen, aangezien de kans best aanwezig was dat m’n trein in Den Bosch vertraging zou hebben. Na die afweging te hebben gemaakt, haalde ik m’n schouders (op de snelweg zou het immers ook allemaal wel wat langzamer gaan dan normaal) en ging bij de vertrouwde bushalte staan waarvan de bijbehorende bus me naar Den Bosch zou brengen. Eenmaal binnen in het rode gevaarte was het lekker warm en ook kwam ik een kennis tegen met wie ik een paar jaar terug in dezelfde dansgroep heb gezeten. De reis verliep voorspoedig en hoewel de bus wat aan de late kant in Den Bosch aankwam, kon ik met stevige looppas toch nog op tijd het perron bereiken. Tevreden dat alles goed was verlopen, keek ik op het informatiebord, waarna mijn zonnige glimlach toch wel vrij snel weer van m’n gezicht verdween. Een kwart van de treinen, waaronder uiteraard ook net de mijne, had minstens 15 minuten vertraging! Vertwijfeld stond ik op het perron om me heen te kijken, wat nu te doen? Normaal gesproken maak ik me niet zo druk om een gemiste trein, maar ik had die dag een college dat ik toch echt absoluut niet wilde missen met het oog op de tentamens van over twee weken. Na een minuut of vijf gewacht te hebben, klonk het verlossende woord van een vriendelijke vrouwenstem uit de luidsprekers dat er op spoor 7 een stoptrein richting Breda klaarstond en waarmee ik dus naar Tilburg kon reizen. Hallelujah, praise the Lord!

Op de terugweg regende het zo mogelijk nog harder en mezelf herinnerend aan het voorval van die ochtend, besloot ik om helemaal met de bus naar huis te reizen. De reis verliep opnieuw voorspoedig, tot we op ongeveer vijf minuten rijden van m’n huis vast kwamen te staan. Een wegversperring zorgde ervoor dat er van elke kant van de rijbaan elke keer maar drie à vier auto’s tegelijkertijd over een lang stuk zandweg vol kuilen konden rijden (ze zijn bezig met de bouw van een nieuw zwembad, dus ik kan straks zo’n beetje letterlijk van mijn bed in het water springen) en aangezien ook de stoplichten die erbij stonden totaal van de kaart waren en om de tien seconden van rood op groen en andersom sprongen, was het een complete chaos. In een zonnige, windstille situatie zou ik misschien overwogen hebben om uit te stappen en dat laatste stuk maar te gaan lopen, maar de regen beukte zo hard tegen de ramen dat ik me serieus afvroeg of die het zouden houden. Na maar liefst exact 35 minuten en 43 seconden te hebben gewacht, mochten we eindelijk zelf onze weg over de blubberige zandweg vervolgen. Ik waande me enkele ogenblikken in een rondvaartboot in de grachten van Amsterdam, aangezien het water tot ruim halverwege de wielen kwam. De kuilen en hobbels in de weg maakte me echter duidelijk dat dit niet het geval was en om dit nog wat extra te verduidelijken, reed de chauffeur net door een enorme kuil, waardoor ik nog drie dagen met een charmante blauwe plek in de vorm van een mislukte M&M op m’n linkerbil heb rondgelopen.

Nu is het verhaal van het openbaar vervoer hierboven een simpel voorbeeld om mijn punt duidelijk te maken, maar toch snap ik het af en toe niet helemaal. Waarom besluit ik bijvoorbeeld dat ik met de één wel vrienden kan worden en met de ander niet, terwijl je met die ander misschien meer gemeen hebt dan je denkt? Waarom ben ik gitaar gaan spelen en geen piano, terwijl piano me in eerste instantie eigenlijk leuker leek? Waarom zei ik vorig jaar die erg leuke jongen die me vriendelijk voorliet in de bus geen gedag toen ik hem een paar dagen later weer tegenkwam, terwijl hij me wel overduidelijk een blik van herkenning gaf? Waarom ben ik Rechten gaan studeren en geen studie waarbij ik me meer op schrijven kan richten, terwijl dat uiteindelijk toch is wat ik eigenlijk het liefste doe?

Stiekem weet ik het antwoord op die vragen ongeveer wel. Bij vrienden moet er (in ieder geval bij mij) vanaf het begin al wel een soort van ‘klik’ zijn, een gitaar neem je nu eenmaal gemakkelijker mee op je rug dan een piano, ik was te verbaasd dat die jongen me nog herkende om iets te durven zeggen en ik wil al Rechten studeren sinds de eerste klas van de middelbare school. Toch vraag ik me wel eens af of we op de een of andere manier onbewust een bepaalde richting opgestuurd worden door de keuzes die we al dan niet (on)bewust maken. Want wat zou er bijvoorbeeld gebeuren als we een bus later zouden pakken dan gewoonlijk? Dan kom je andere mensen tegen, gebeuren er andere dingen op de weg, zie je misschien net die luchtballon of vette Ferrari voorbij komen die je anders gemist zou hebben. Kortom: wat mis je of maak je juist mee door het maken van je eigen keuzes and above all: wat heeft dat voor invloed op de keuzes die je daarna maakt? Door die lange busreis van afgelopen maandag kwam ik bijvoorbeeld op het idee voor deze column, maar wat had ik meegemaakt als ik net als gewoonlijk toch de trein had gepakt? Misschien was m’n column dan wel een stuk leuker geworden, of was ik juist helemaal geen onderwerp tegengekomen om over te schrijven.

Ik geloof eigenlijk best dat je bepaalde dingen meemaakt om een reden. Niet dat ons leven van tevoren al compleet uitgestippeld is zonder dat we het zelf weten, maar wel dat sommige dingen al een soort van vaststaan. Daar vanuit gaande: ik ben benieuwd wat die man met die touwtjes in z’n handen daarboven nog meer voor me in petto heeft…