Give me my coloured coat...

Vandaag was het dan zover! Na maanden wachten (de kaartjes waren al in oktober besteld) gingen we vandaag eindelijk naar Joseph. Gisteren las ik op een forum dat Freek sinds vrijdag ziek was en dat John uit Spanje was overgevlogen om de rol van hem over te nemen. Dat was wel een tegenvaller, ik had niet voor niks op Freek gestemd bij De Zoektocht Naar Joseph. Dan bestel je de kaartjes maanden van tevoren en zit je op één van de voorste rijen, krijg je alsnog iemand anders. Maar goed, aangezien mam fan van John was en ik hem ook zeker goed vond, kon ik hier wel mee leven.Eenmaal in de foyer van het theater deed mam navraag bij de informatiebalie wie vandaag de hoofdrol zou vertolken. Met een blij gezicht kwam ze me melden dat het inderdaad John was en opgewekt liepen we de zaal in. Eenmaal aangekomen bij rij 5 gingen we op zoek naar stoel 12 en 14, waar we tot onze verbazing ontdekten dat stoel 14 al bezet was. Mam zei tegen de desbetreffende vrouw dat wij eigenlijk die plaats hadden, waarna de vrouw hetzelfde beweerde. Vervolgens vergeleken we de kaartjes, op die van haar stond inderdaad ook rij 5, stoel 14. Na navraag te hebben gedaan bij een theatermedewerkster, bleek dat de vrouw rij 5 op het balkon moest hebben. Opgelucht namen we plaats op onze stoelen, waarna we nog even met onze buren kletsten voordat de lichten gedoofd werden. Een vrouwenstem riep vervolgens het gebruikelijke 'telefoons uit en video- en geluidsopnames niet toegestaan' om, waarna ze er ook nog bij vermeldde: 'En de hoofdrol wordt vandaag vertolkt door... Hein Gerrits!' Verbijsterd keken mam en ik elkaar aan. Dat ook de rest van de zaal dit niet had verwacht, werd duidelijk aan het teleurgestelde 'aaah' dat door de zaal klonk. Ik hoopte van harte dat dit achter de schermen niet te horen was, hoewel ik zelf ook behoorlijk baalde, ik was tenslotte bij De Zoektocht Naar Joseph geen fan van Hein geweest. Tijd om verder te balen had ik niet, want het orkest begon te spelen en het doek ging op. Mijn opluchting was groot toen bleek dat Renée van Wegberg gewoon de rol van vertelster speelde, wat mij betreft de meest uitdagende rol van deze musical. Uiteindelijk daalde dan ook Hein de trap af, deed z'n mond open, en... ik was John en Freek meteen vergeten.
Jeetje, wat voelde ik me stom toen in de pauze de lichten aangingen! Ik had duidelijk te snel geoordeeld over Hein's kwaliteiten, wat was die man goed! Ook de rest van de cast was geweldig, de decors mooi en het orkest duidelijk in topvorm. Een speciaal compliment ook voor Renée van Wegberg, die de rol van vertelster meer dan overtuigend neerzette!
Gelukkig duurde de pauze niet lang en konden we al snel weer terug voor de tweede akte. Nadat het verhaal was afgelopen en Joseph en zijn broers weer herenigd waren, werd de voorstelling afgesloten met een geweldige megamix, waar alle liedjes nog kort werden herhaald en de gehele cast de benen uit de broek danste. Nadat deze zeven minuten (!) durende megamix voorbij was, vroegen Renée van Wegberg en René van Kooten nog om een bijdrage voor de Johan Cruiff-foundation, waarna een deel van acteurs zich bij de uitgangen verzamelde met collectebussen. Nadat ik wat geld bij Mathijs in de bus had gestopt en mam en ik eenmaal buiten op pap stonden te wachten die ons op zou komen halen met de auto, kwamen we Hein nog tegen en mam kon het niet laten om nog snel tegen hem te zeggen dat hij het geweldig gedaan had, waar ook zeker geen woord van gelogen was. Over het algemeen vallen er over elke musical wel een paar mindere punten te bedenken, maar we waren het er beiden over eens dat we die dit keer niet konden ontdekken. Een geslaagde middag dus en ik denk dat ik zeker nog een keer ga!!

Objection your honor!

Op de een of andere manier lijkt inspiratie voor het schrijven van een nieuwe blog altijd te komen als ik net op het punt sta om naar bed te gaan. Erg vervelend, maar ik weet dat ik toch pas kan slapen als ik mijn zegje heb neergepend. Ik zit nog een aflevering van Law & Order te kijken. De vrouwelijke officier van Justitie is net bezig met het uiteenzetten van haar pleidooi. Dat deed me denken aan het bezoek aan de rechtbank in Den Bosch dat we vorige week met (een deel van) de werkgroep gebracht hebben. Dat ‘uitje’ had eigenlijk al ergens aan het begin van het jaar plaats moeten vinden, maar werd om allerlei vage redenen steeds uitgesteld. Uiteindelijk kregen we dan toch eindelijk een aantal zaken toebedeeld om te gaan bijwonen. Over de inhoud van die zaken kan ik verder niet uitwijden vanwege privacy-redenen, maar ik kan wel melden dat het erg interessant was. Het ene moment stond je volledig achter de mening van de Officier van Justitie, het volgende moment zei de advocaat van de verdachte weer iets waardoor je toch weer begon te twijfelen aan de mening van de eerstgenoemde. Ik moet eerlijk toegeven dat ik het begin van de rechtszaak nogal een poppenkast vond, door de formele toon en de overdreven beleefdheid. Toen de zaak echter eenmaal begon, verdween dat gevoel al snel en was ik vooral benieuwd naar de verschillende standpunten en onverwachte invalshoeken die naar voren zouden komen. Helaas zou de uitspraak pas over twee weken plaatsvinden, waarschijnlijk kom ik die dus niet te weten. Wat me wel verbaasde, was het gevoel dat ik had na die zaak. Het verliep allemaal ongeveer zoals ik verwachtte, maar het maakte toch meer indruk op me dan ik dacht. Ik heb de keuze gemaakt om volgend jaar de richting van Nederlands Recht te kiezen (al gaan ze die naam veranderen in ‘Rechtsgeleerdheid’, maar dat terzake) en me dan meer te richten op het Privaatrecht, maar toch begint het Strafrecht ook steeds meer mijn aandacht te trekken. Het lijkt me echt tof om als advocaat of Officier van Justitie (of misschien zelf wel als rechter!) zaken voor te bereiden en er alles aan proberen te doen om een verdachte vrij te pleiten, of juist te laten veroordelen…

Keep it easy...

Vandaag is er weer een hectische periode afgesloten. Tot mijn grote opluchting bleek ik het hertentamen van gisteren voor Economie, Recht & Management gehaald te hebben en ook hebben we vandaag ein-de-lijk onze paper voor Privaatrecht in het postvakje van onze voormalig werkcollegedocente kunnen schuiven. Dat betekent dat ik weer 4 studiepunten op mijn lijstje bij kan schrijven en dat ik bovendien een hoop stress minder heb. Of we de paper voldoende hebben gemaakt om in ieder geval een 5 te halen, is nog even afwachten, maar voor nu heb ik een paar dagen rust. Morgen staat een bezoek aan de rechtbank in Den Bosch met de werkgroep op het programma en 's avonds is het weer tijd voor een gezellig avondje bij de Afgraving, als het tenminste droog blijft. Na morgen heb ik 1,5 week vrij, waarin ik de punten voor mijn tentamens terug krijg en waarschijnlijk weer aan de slag kan voor mijn hertentamens. Er zijn nog 28 van de 60 studiepunten te behalen, dus het jaar is nog niet binnen. Het wordt nog even hard werken, maar je moet tenslotte 'de lat hoog genoeg leggen om eronder door te kunnen' (-De Haene).

Don't be selfish...

Voor mensen die met het openbaar vervoer reizen zijn er elke dag weer dezelfde irritaties: de te harde muziek die uit de mp3's en andere geluidsapparatuur komt, langdradige telefoongesprekken die op luide toon worden gevoerd, mensen die met tas en al twee stoelen in beslag nemen en stoïcijns voor zich uit kijken als iemand naast de desbetreffende persoon wil plaatsnemen...
Vandaag had ik het genoegen om twee keer met de intercity naar Tilburg te reizen. Normaal gesproken reis ik altijd met de stoptrein, omdat dit gunstiger uitkomt met de collegetijden, maar aangezien de tentamens altijd op de raarste tijden plaatsvinden, kon ik nu een keertje de intercity pakken. Dat betekent zachtere stoelen, luxere afvalbakjes en last but not least: minder gehobbel over het spoor! Helaas lijkt het net of de stoeltjes bij zo'n intercity net wat dichter op elkaar staan gepropt en de trein ook meer gehorig is. Zo kon ik op de heenweg meegenieten met de muziek van mijn achterbuurman (een duidelijke liefhebber van wat ik noem ''bonk-muziek'', ofwel muziek met een stevige bas), mijn overbuurman (een typisch geval van housefreak) én mijn buurvrouw (een duidelijke liefhebster van Rihanna), terwijl ik er ondertussen nog wat arresten voor het tentamen Strafrecht probeerde in te stampen. Gelukkig heb ik me na alweer bijna een jaartje heen-en-weer reizen naar Tilburg al aardig aangepast aan het survivallen dat 'openbaar vervoer' heet en kon ik me nog redelijk afsluiten voor het muziekgeweld.

Toen ik na het tentamen de bus terug pakte naar het Centraal Station in Tilburg, stapte er halverwege een al wat ouder mannetje in. Het was druk in de bus en aangezien ik vooraan zat en nog jonge benen heb, zat ik me net te bedenken dat ik wel voor hem op kon staan, toen hij me al passeerde. Twee seconden later hoorde ik hem op niet al te zachte toon zeggen: 'potverdorie, haal die grote tas van je eens van die stoel, zodat ik kan zitten!' Ik keek snel achterom en zag nog net hoe een studente met een rood hoofd haar schoudertas van formaat hutkoffer van de stoel naast haar plukte en vervolgens strak uit het raam bleef kijken. Om me heen werd wat verbrouwereerd naar het oude mannetje gekeken, die nog enigszins namopperend op de stoel plaatsnam en ik zag mijn buurman aan de overkant van het gangpad met een geamuseerd glimlachje weer voor zich uitkijken. Inwendig moest ik zelf ook wel lachen. Het is toch zeker ook niet meer dan normaal dat je je tas gewoon op de grond zet of op schoot neemt als je ziet dat iemand wel een stoel kan gebruiken...

Persoonlijk irriteer ik me toch het meeste aan de quasi-interessante telefoongesprekken die door de reizigers worden gevoerd. De te harde muziek is in principe ook niet altijd even plezierig, maar ik weet zeker dat veel mensen het ook gewoon niet in de gaten hebben dat hun koptelefoons of oortjes niet helemaal geluidsdicht zijn voor hun medepassagiers. Daar valt dus nog wel mee te leven. Ook het tassen-op-stoelen probleem is nog goed te overzien. Het is bovendien een echte sport om bij het instappen van de bus te kijken naar mensen met tassen naast zich en dan juist expres dáar te gaan zitten. Bij de telefoongesprekken heb ik daarentegen toch vaak het idee dat het gewoon een kwestie is van interessant doen. Laatst zat ik naast een meisje in de bus die het blijkbaar nodig vond om alle mensen uit haar telefoonlijst eens 'aangenaam' te verrassen met een 'gezellig' gesprek. Vaak duurde die gesprekken net drie minuten en dan werd de hoorn weer op de haak gelegd. Het peperduur uitziende mobieltje verdween dan voor een minuutje in haar al net zo duur ogende Prada-tas, waarna haar blijkbaar weer iemand te binnen schoot om te bellen. Nadat ze dit hele ritueel zo'n zes keer had herhaald, had ik een haast niet te onderdrukken neiging om te vragen of ze daar niet heel gauw mee kon stoppen. Gelukkig stapte ze even later uit, uiteraard weer met het mobieltje aan haar oor geplakt...

Als afsluiting nog een mooie spreuk van Aristoteles: "Een goede daad verrichten is makkelijk; de gewoonte ontwikkelen om dat altijd te doen niet."