Voor mensen die met het openbaar vervoer reizen zijn er elke dag weer dezelfde irritaties: de te harde muziek die uit de mp3's en andere geluidsapparatuur komt, langdradige telefoongesprekken die op luide toon worden gevoerd, mensen die met tas en al twee stoelen in beslag nemen en stoïcijns voor zich uit kijken als iemand naast de desbetreffende persoon wil plaatsnemen...
Vandaag had ik het genoegen om twee keer met de intercity naar Tilburg te reizen. Normaal gesproken reis ik altijd met de stoptrein, omdat dit gunstiger uitkomt met de collegetijden, maar aangezien de tentamens altijd op de raarste tijden plaatsvinden, kon ik nu een keertje de intercity pakken. Dat betekent zachtere stoelen, luxere afvalbakjes en last but not least: minder gehobbel over het spoor! Helaas lijkt het net of de stoeltjes bij zo'n intercity net wat dichter op elkaar staan gepropt en de trein ook meer gehorig is. Zo kon ik op de heenweg meegenieten met de muziek van mijn achterbuurman (een duidelijke liefhebber van wat ik noem ''bonk-muziek'', ofwel muziek met een stevige bas), mijn overbuurman (een typisch geval van housefreak) én mijn buurvrouw (een duidelijke liefhebster van Rihanna), terwijl ik er ondertussen nog wat arresten voor het tentamen Strafrecht probeerde in te stampen. Gelukkig heb ik me na alweer bijna een jaartje heen-en-weer reizen naar Tilburg al aardig aangepast aan het survivallen dat 'openbaar vervoer' heet en kon ik me nog redelijk afsluiten voor het muziekgeweld.
Toen ik na het tentamen de bus terug pakte naar het Centraal Station in Tilburg, stapte er halverwege een al wat ouder mannetje in. Het was druk in de bus en aangezien ik vooraan zat en nog jonge benen heb, zat ik me net te bedenken dat ik wel voor hem op kon staan, toen hij me al passeerde. Twee seconden later hoorde ik hem op niet al te zachte toon zeggen: 'potverdorie, haal die grote tas van je eens van die stoel, zodat ik kan zitten!' Ik keek snel achterom en zag nog net hoe een studente met een rood hoofd haar schoudertas van formaat hutkoffer van de stoel naast haar plukte en vervolgens strak uit het raam bleef kijken. Om me heen werd wat verbrouwereerd naar het oude mannetje gekeken, die nog enigszins namopperend op de stoel plaatsnam en ik zag mijn buurman aan de overkant van het gangpad met een geamuseerd glimlachje weer voor zich uitkijken. Inwendig moest ik zelf ook wel lachen. Het is toch zeker ook niet meer dan normaal dat je je tas gewoon op de grond zet of op schoot neemt als je ziet dat iemand wel een stoel kan gebruiken...
Persoonlijk irriteer ik me toch het meeste aan de quasi-interessante telefoongesprekken die door de reizigers worden gevoerd. De te harde muziek is in principe ook niet altijd even plezierig, maar ik weet zeker dat veel mensen het ook gewoon niet in de gaten hebben dat hun koptelefoons of oortjes niet helemaal geluidsdicht zijn voor hun medepassagiers. Daar valt dus nog wel mee te leven. Ook het tassen-op-stoelen probleem is nog goed te overzien. Het is bovendien een echte sport om bij het instappen van de bus te kijken naar mensen met tassen naast zich en dan juist expres dáar te gaan zitten. Bij de telefoongesprekken heb ik daarentegen toch vaak het idee dat het gewoon een kwestie is van interessant doen. Laatst zat ik naast een meisje in de bus die het blijkbaar nodig vond om alle mensen uit haar telefoonlijst eens 'aangenaam' te verrassen met een 'gezellig' gesprek. Vaak duurde die gesprekken net drie minuten en dan werd de hoorn weer op de haak gelegd. Het peperduur uitziende mobieltje verdween dan voor een minuutje in haar al net zo duur ogende Prada-tas, waarna haar blijkbaar weer iemand te binnen schoot om te bellen. Nadat ze dit hele ritueel zo'n zes keer had herhaald, had ik een haast niet te onderdrukken neiging om te vragen of ze daar niet heel gauw mee kon stoppen. Gelukkig stapte ze even later uit, uiteraard weer met het mobieltje aan haar oor geplakt...
Als afsluiting nog een mooie spreuk van Aristoteles: "Een goede daad verrichten is makkelijk; de gewoonte ontwikkelen om dat altijd te doen niet."
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten