woensdag 30 december 2009
I've left the building...
Om de zoveel tijd krijg ik de onbedwingbare behoefte om een nieuwe blog te starten. De oude blog raakt daarmee automatisch in verval, maar ik kan het nooit over m'n hart verkrijgen om hem te verwijderen. Ik wilde bij deze even mededelen dat het weer zover is en dat ik een nieuwe blog ben gestart op Wordpress.com. Voortaan kun je m'n columns, etc. terugvinden via de volgende link: http://sharingthethought.wordpress.com/
dinsdag 8 december 2009
Choices; is it all up to you?
Soms vraag ik me wel eens af waarom ik bepaalde keuzes gemaakt heb. Het gaat dan van simpele zaken, zoals het kiezen van het shirtje dat ik die dag aandoe (alhoewel, als je er tientallen in je kast hebt hangen is dat ook altijd weer een hele onderneming) en of ik ‘s ochtends mijn boterham met kaas of ham zal beleggen, tot de moeilijkere keuzes, zoals het kiezen van m’n studie en het wel of niet op kamers gaan. Hoe weet ik nu eigenlijk dat ik al die keuzes bewust zelf maak? Hoe weet ik dat er niet ergens daarboven een mannetje woont met twee touwtjes in zijn handen die me als een marionet door het leven trekken?
Voornamelijk in het openbaar vervoer sla ik mezelf regelmatig voor m’n hoofd en vraag ik me af waarom ik godsnaam nou net dié keuze heb gemaakt. Afgelopen maandag was daar een goed voorbeeld van. Zoals ongetwijfeld iedereen die deze zeer sombere dag een voet buiten de deur heeft gezet, had gemerkt, viel de regen met bakken (zeg maar gerust containers) uit de lucht en zorgde de stormachtige wind ervoor dat felgekleurde paraplu’s in trossen door de lucht vlogen. Toen ik ’s ochtends de deur uitliep, vroeg ik mezelf nog af of ik niet beter helemaal met de bus naar Tilburg kon reizen, aangezien de kans best aanwezig was dat m’n trein in Den Bosch vertraging zou hebben. Na die afweging te hebben gemaakt, haalde ik m’n schouders (op de snelweg zou het immers ook allemaal wel wat langzamer gaan dan normaal) en ging bij de vertrouwde bushalte staan waarvan de bijbehorende bus me naar Den Bosch zou brengen. Eenmaal binnen in het rode gevaarte was het lekker warm en ook kwam ik een kennis tegen met wie ik een paar jaar terug in dezelfde dansgroep heb gezeten. De reis verliep voorspoedig en hoewel de bus wat aan de late kant in Den Bosch aankwam, kon ik met stevige looppas toch nog op tijd het perron bereiken. Tevreden dat alles goed was verlopen, keek ik op het informatiebord, waarna mijn zonnige glimlach toch wel vrij snel weer van m’n gezicht verdween. Een kwart van de treinen, waaronder uiteraard ook net de mijne, had minstens 15 minuten vertraging! Vertwijfeld stond ik op het perron om me heen te kijken, wat nu te doen? Normaal gesproken maak ik me niet zo druk om een gemiste trein, maar ik had die dag een college dat ik toch echt absoluut niet wilde missen met het oog op de tentamens van over twee weken. Na een minuut of vijf gewacht te hebben, klonk het verlossende woord van een vriendelijke vrouwenstem uit de luidsprekers dat er op spoor 7 een stoptrein richting Breda klaarstond en waarmee ik dus naar Tilburg kon reizen. Hallelujah, praise the Lord!
Op de terugweg regende het zo mogelijk nog harder en mezelf herinnerend aan het voorval van die ochtend, besloot ik om helemaal met de bus naar huis te reizen. De reis verliep opnieuw voorspoedig, tot we op ongeveer vijf minuten rijden van m’n huis vast kwamen te staan. Een wegversperring zorgde ervoor dat er van elke kant van de rijbaan elke keer maar drie à vier auto’s tegelijkertijd over een lang stuk zandweg vol kuilen konden rijden (ze zijn bezig met de bouw van een nieuw zwembad, dus ik kan straks zo’n beetje letterlijk van mijn bed in het water springen) en aangezien ook de stoplichten die erbij stonden totaal van de kaart waren en om de tien seconden van rood op groen en andersom sprongen, was het een complete chaos. In een zonnige, windstille situatie zou ik misschien overwogen hebben om uit te stappen en dat laatste stuk maar te gaan lopen, maar de regen beukte zo hard tegen de ramen dat ik me serieus afvroeg of die het zouden houden. Na maar liefst exact 35 minuten en 43 seconden te hebben gewacht, mochten we eindelijk zelf onze weg over de blubberige zandweg vervolgen. Ik waande me enkele ogenblikken in een rondvaartboot in de grachten van Amsterdam, aangezien het water tot ruim halverwege de wielen kwam. De kuilen en hobbels in de weg maakte me echter duidelijk dat dit niet het geval was en om dit nog wat extra te verduidelijken, reed de chauffeur net door een enorme kuil, waardoor ik nog drie dagen met een charmante blauwe plek in de vorm van een mislukte M&M op m’n linkerbil heb rondgelopen.
Nu is het verhaal van het openbaar vervoer hierboven een simpel voorbeeld om mijn punt duidelijk te maken, maar toch snap ik het af en toe niet helemaal. Waarom besluit ik bijvoorbeeld dat ik met de één wel vrienden kan worden en met de ander niet, terwijl je met die ander misschien meer gemeen hebt dan je denkt? Waarom ben ik gitaar gaan spelen en geen piano, terwijl piano me in eerste instantie eigenlijk leuker leek? Waarom zei ik vorig jaar die erg leuke jongen die me vriendelijk voorliet in de bus geen gedag toen ik hem een paar dagen later weer tegenkwam, terwijl hij me wel overduidelijk een blik van herkenning gaf? Waarom ben ik Rechten gaan studeren en geen studie waarbij ik me meer op schrijven kan richten, terwijl dat uiteindelijk toch is wat ik eigenlijk het liefste doe?
Stiekem weet ik het antwoord op die vragen ongeveer wel. Bij vrienden moet er (in ieder geval bij mij) vanaf het begin al wel een soort van ‘klik’ zijn, een gitaar neem je nu eenmaal gemakkelijker mee op je rug dan een piano, ik was te verbaasd dat die jongen me nog herkende om iets te durven zeggen en ik wil al Rechten studeren sinds de eerste klas van de middelbare school. Toch vraag ik me wel eens af of we op de een of andere manier onbewust een bepaalde richting opgestuurd worden door de keuzes die we al dan niet (on)bewust maken. Want wat zou er bijvoorbeeld gebeuren als we een bus later zouden pakken dan gewoonlijk? Dan kom je andere mensen tegen, gebeuren er andere dingen op de weg, zie je misschien net die luchtballon of vette Ferrari voorbij komen die je anders gemist zou hebben. Kortom: wat mis je of maak je juist mee door het maken van je eigen keuzes and above all: wat heeft dat voor invloed op de keuzes die je daarna maakt? Door die lange busreis van afgelopen maandag kwam ik bijvoorbeeld op het idee voor deze column, maar wat had ik meegemaakt als ik net als gewoonlijk toch de trein had gepakt? Misschien was m’n column dan wel een stuk leuker geworden, of was ik juist helemaal geen onderwerp tegengekomen om over te schrijven.
Ik geloof eigenlijk best dat je bepaalde dingen meemaakt om een reden. Niet dat ons leven van tevoren al compleet uitgestippeld is zonder dat we het zelf weten, maar wel dat sommige dingen al een soort van vaststaan. Daar vanuit gaande: ik ben benieuwd wat die man met die touwtjes in z’n handen daarboven nog meer voor me in petto heeft…
Voornamelijk in het openbaar vervoer sla ik mezelf regelmatig voor m’n hoofd en vraag ik me af waarom ik godsnaam nou net dié keuze heb gemaakt. Afgelopen maandag was daar een goed voorbeeld van. Zoals ongetwijfeld iedereen die deze zeer sombere dag een voet buiten de deur heeft gezet, had gemerkt, viel de regen met bakken (zeg maar gerust containers) uit de lucht en zorgde de stormachtige wind ervoor dat felgekleurde paraplu’s in trossen door de lucht vlogen. Toen ik ’s ochtends de deur uitliep, vroeg ik mezelf nog af of ik niet beter helemaal met de bus naar Tilburg kon reizen, aangezien de kans best aanwezig was dat m’n trein in Den Bosch vertraging zou hebben. Na die afweging te hebben gemaakt, haalde ik m’n schouders (op de snelweg zou het immers ook allemaal wel wat langzamer gaan dan normaal) en ging bij de vertrouwde bushalte staan waarvan de bijbehorende bus me naar Den Bosch zou brengen. Eenmaal binnen in het rode gevaarte was het lekker warm en ook kwam ik een kennis tegen met wie ik een paar jaar terug in dezelfde dansgroep heb gezeten. De reis verliep voorspoedig en hoewel de bus wat aan de late kant in Den Bosch aankwam, kon ik met stevige looppas toch nog op tijd het perron bereiken. Tevreden dat alles goed was verlopen, keek ik op het informatiebord, waarna mijn zonnige glimlach toch wel vrij snel weer van m’n gezicht verdween. Een kwart van de treinen, waaronder uiteraard ook net de mijne, had minstens 15 minuten vertraging! Vertwijfeld stond ik op het perron om me heen te kijken, wat nu te doen? Normaal gesproken maak ik me niet zo druk om een gemiste trein, maar ik had die dag een college dat ik toch echt absoluut niet wilde missen met het oog op de tentamens van over twee weken. Na een minuut of vijf gewacht te hebben, klonk het verlossende woord van een vriendelijke vrouwenstem uit de luidsprekers dat er op spoor 7 een stoptrein richting Breda klaarstond en waarmee ik dus naar Tilburg kon reizen. Hallelujah, praise the Lord!
Op de terugweg regende het zo mogelijk nog harder en mezelf herinnerend aan het voorval van die ochtend, besloot ik om helemaal met de bus naar huis te reizen. De reis verliep opnieuw voorspoedig, tot we op ongeveer vijf minuten rijden van m’n huis vast kwamen te staan. Een wegversperring zorgde ervoor dat er van elke kant van de rijbaan elke keer maar drie à vier auto’s tegelijkertijd over een lang stuk zandweg vol kuilen konden rijden (ze zijn bezig met de bouw van een nieuw zwembad, dus ik kan straks zo’n beetje letterlijk van mijn bed in het water springen) en aangezien ook de stoplichten die erbij stonden totaal van de kaart waren en om de tien seconden van rood op groen en andersom sprongen, was het een complete chaos. In een zonnige, windstille situatie zou ik misschien overwogen hebben om uit te stappen en dat laatste stuk maar te gaan lopen, maar de regen beukte zo hard tegen de ramen dat ik me serieus afvroeg of die het zouden houden. Na maar liefst exact 35 minuten en 43 seconden te hebben gewacht, mochten we eindelijk zelf onze weg over de blubberige zandweg vervolgen. Ik waande me enkele ogenblikken in een rondvaartboot in de grachten van Amsterdam, aangezien het water tot ruim halverwege de wielen kwam. De kuilen en hobbels in de weg maakte me echter duidelijk dat dit niet het geval was en om dit nog wat extra te verduidelijken, reed de chauffeur net door een enorme kuil, waardoor ik nog drie dagen met een charmante blauwe plek in de vorm van een mislukte M&M op m’n linkerbil heb rondgelopen.
Nu is het verhaal van het openbaar vervoer hierboven een simpel voorbeeld om mijn punt duidelijk te maken, maar toch snap ik het af en toe niet helemaal. Waarom besluit ik bijvoorbeeld dat ik met de één wel vrienden kan worden en met de ander niet, terwijl je met die ander misschien meer gemeen hebt dan je denkt? Waarom ben ik gitaar gaan spelen en geen piano, terwijl piano me in eerste instantie eigenlijk leuker leek? Waarom zei ik vorig jaar die erg leuke jongen die me vriendelijk voorliet in de bus geen gedag toen ik hem een paar dagen later weer tegenkwam, terwijl hij me wel overduidelijk een blik van herkenning gaf? Waarom ben ik Rechten gaan studeren en geen studie waarbij ik me meer op schrijven kan richten, terwijl dat uiteindelijk toch is wat ik eigenlijk het liefste doe?
Stiekem weet ik het antwoord op die vragen ongeveer wel. Bij vrienden moet er (in ieder geval bij mij) vanaf het begin al wel een soort van ‘klik’ zijn, een gitaar neem je nu eenmaal gemakkelijker mee op je rug dan een piano, ik was te verbaasd dat die jongen me nog herkende om iets te durven zeggen en ik wil al Rechten studeren sinds de eerste klas van de middelbare school. Toch vraag ik me wel eens af of we op de een of andere manier onbewust een bepaalde richting opgestuurd worden door de keuzes die we al dan niet (on)bewust maken. Want wat zou er bijvoorbeeld gebeuren als we een bus later zouden pakken dan gewoonlijk? Dan kom je andere mensen tegen, gebeuren er andere dingen op de weg, zie je misschien net die luchtballon of vette Ferrari voorbij komen die je anders gemist zou hebben. Kortom: wat mis je of maak je juist mee door het maken van je eigen keuzes and above all: wat heeft dat voor invloed op de keuzes die je daarna maakt? Door die lange busreis van afgelopen maandag kwam ik bijvoorbeeld op het idee voor deze column, maar wat had ik meegemaakt als ik net als gewoonlijk toch de trein had gepakt? Misschien was m’n column dan wel een stuk leuker geworden, of was ik juist helemaal geen onderwerp tegengekomen om over te schrijven.
Ik geloof eigenlijk best dat je bepaalde dingen meemaakt om een reden. Niet dat ons leven van tevoren al compleet uitgestippeld is zonder dat we het zelf weten, maar wel dat sommige dingen al een soort van vaststaan. Daar vanuit gaande: ik ben benieuwd wat die man met die touwtjes in z’n handen daarboven nog meer voor me in petto heeft…
donderdag 5 november 2009
De ideale vrouw van de TellSell-reclame…
Als ik langs die vervelende TellSell-reclames zap, blijf ik op de een of andere manier toch altijd een minuut of vijf op die zender hangen. Geamuseerd kijk ik dan toe hoe ze de kijkers haargroeimiddel voor kale mannen, het nieuwste de-pondjes-vliegen-er-met-een-big-smile-vanaf-fitnessapparaat of een wonderbaarlijk nieuw keukenapparatuur proberen aan te smeren. Over het algemeen geloof ik niets van die zogenaamde ‘wondermiddelen’, want het lijkt mij dat als een man eenmaal kaal is, dat ook blijft, wat voor spul er ook op het edele hoofd gesmeerd wordt (mocht ik het mis hebben, please tell me). Toch heeft m’n moeder een kleine maand geleden een TellSell-‘Flavour Wave’ gekocht, waarbij alles wat je erin stopt in een mum van tijd gaar is (hm, misschien een ideetje voor de irritante kat van de buren). En geloof me, het werkt écht! Nu dit TellSell-product dus blijkbaar werkt, wil dat nog niet zeggen dat ik geloof dat al die andere producten dan ook meteen doen wat beloofd wordt dat ze zouden moeten doen, maar toch, mijn waardering voor dit programma is toch een héél ietsepietsie gestegen.
Naast het aan te smeren product, staan ook altijd de presentatrices volop in de belangstelling. Vrouwen met lang, golvend blond haar dat gewoon té perfect zit, een brede Prodent-smile en een afgetraind figuur waarvan ik alleen maar kan dromen, aangezien ik me uiteindelijk maar heb neergelegd bij het feit dat ik met mijn voorliefde voor chocoladekoekjes en afkeer voor zo’n beetje elke vorm van sport dat gewoon nooit ga bereiken. Die vrouwen kunnen gewoon álles. Ze zijn het typische voorbeeld van de perfecte huisvrouw, hebben voorbeeldige kinderen (en twee maanden na bevalling weer een perfect strakke buik, how is that possible??), hebben shoppen als grootste hobby, een mooi huis met zwembad inclusief whirlpool en zijn zelfverzekerd, lopen met het grootste gemak op torenhoge hakken, hebben perfecte gemanicuurde nagels, elegante kleding en een mooi bruin kleurtje, and above all: ze krijgen alles voor elkaar. Met een brede glimlach, overdreven armgebaren en wonderbaarlijke welbespraaktheid weten ze vele mannen kwijlend aan de buis gekluisterd te houden. Van het product zelf krijgen de mannen in kwestie niet veel mee, maar zodra het nummer om het product te bestellen in beeld verschijnt, sprinten ze naar de telefoon in de hoop dat ze de presentatrice aan de lijn krijgen (face it men, dat lukt je niet). Als dan enkele weken later het product op de deurmat staat, staan ze wat verdwaasd met de nieuwste ovenreiniger in hun hand (huh, het ging toch om pomp-je-biceps-op-tot-formaat-basketbal-apparaat?!).
Nee, het moge duidelijk zijn dat ik in de verste verte niet lijk op de perfecte vrouwen van de TellSell-reclames. Ik heb geen strak afgetraind lichaam, heb bij de lunch niet genoeg aan een tomaatje en drie blaadjes sla, ik kan uren in de zon zitten en nog net zo wit zijn als ’t behang van m’n slaapkamer, ik heb geen huis met zwembad inclusief whirlpool, ben niet sportief en nou ook niet bepaald zelfverzekerd. Ik heb er een hekel aan om te moeten spreken in het openbaar of voor de camera en ook komt stofzuigen niet voor op mijn lijstje met favoriete bezigheden. Ik heb geen mooi lang blond golvend haar, lange gemanicuurde nagels (dat zou ook niet echt handig zijn bij het gitaar spelen) of lach waarbij mannen me kwijlend nakijken. Op hakken lopen is niet bepaald mijn ding en ik loop thuis het liefste in een lekkere comfortabele trui.
Waar ik dan weer wel een ‘echte’ vrouw in ben? Om te beginnen krijg ik het echt doodsbenauwd als ik een spin tegen de muur op zie kruipen. Als die beesten stilzitten krijg ik al de rillingen, maar als ze dan met die harige poten beginnen te bewegen, krijg je mij echt niet meer van die veilige hoge stoel af. Pap zucht dan altijd geïrriteerd als ik hem vraag om het harige mormel in kwestie weg te halen, maar ik weet zeker dat hij zich diep van binnen ook wel weer the man voelt als hij gewapend met elektrische vliegenmepper en wc-papiertje op oorlogspad gaat om mij uit de klauwen van het gevaarlijke achtpotige monster te bevrijden. Verder ga ik zelden de deur uit zonder een laagje mascara en glimmende labello-lippen, naar mijn idee de basisbehoeften van elke vrouw op make-upgebied. Want ook al beweren mannen bij hoog en laag dat ze een vrouw het liefst zo ‘naturel’ mogelijk zien, ze maken mij niet wijs dat ze zich stiekem niet vereerd voelen als vrouwen hun best doen om er presentable uit te zien voor hun mannelijke medebewoners op deze aardkloot, uitzonderingen daar gelaten.Ook moet ik toegeven dat ik een favoriete bezigheid van deze TellSell-dames deel: shoppen. Toen ik laatst samen met een vriendin het winkelcentrum van Den Bosch onveilig maakte, realiseerde ik me maar weer eens dat het heen en weer struinen van winkel naar winkel met zware tassen en een steeds lichter wordende portemonnee toch eigenlijk ook wel een vorm van topsport is en daarbij ook nog veel effectiever is dan een avondje sportschool. Misschien ben ik al met al toch sportiever dan ik dacht. Het slenteren van kledingrek naar kledingrek en het heen en weer lopen tussen winkels om de beste kwaliteit mascara voor een zo laag mogelijke prijs te krijgen, is immers toch veel vermoeiender dan je denkt.
Natuurlijk besef ik heel goed dat de TellSell-dames een twee centimeter dikke laag make-up op hebben, dat dat bruine kleurtje hoogstwaarschijnlijk niet natuurlijk is, ze uren zitten te oefenen op hun tekst, hun voeten vol blaren zitten van die schoenen met hoge hakken, ze om de zoveel tijd hun tanden laten bleken, ze meer tijd doorbrengen op de sportschool dan thuis bij de kinderen zijn, de kleding gesponsord wordt en dat huis met zwembad inclusief whirlpool gewoon onderdeel is van het decor, maar toch creëren ze hiermee (on)bewust een beeld van de ideale vrouw, of in ieder geval waar een vrouw aan zou moeten voldoen.
Als ik dan uiteindelijk zou mogen kiezen, blijf ik toch liever dat down-to-earth meisje, die liever achter de camera staat dan ervoor en zich niet schuldig voelt als ze een keer een chocoladebol eet. En tja, dan is het maar afwachten of er een man voorbij komt die in mij de ideale vrouw ziet…
Naast het aan te smeren product, staan ook altijd de presentatrices volop in de belangstelling. Vrouwen met lang, golvend blond haar dat gewoon té perfect zit, een brede Prodent-smile en een afgetraind figuur waarvan ik alleen maar kan dromen, aangezien ik me uiteindelijk maar heb neergelegd bij het feit dat ik met mijn voorliefde voor chocoladekoekjes en afkeer voor zo’n beetje elke vorm van sport dat gewoon nooit ga bereiken. Die vrouwen kunnen gewoon álles. Ze zijn het typische voorbeeld van de perfecte huisvrouw, hebben voorbeeldige kinderen (en twee maanden na bevalling weer een perfect strakke buik, how is that possible??), hebben shoppen als grootste hobby, een mooi huis met zwembad inclusief whirlpool en zijn zelfverzekerd, lopen met het grootste gemak op torenhoge hakken, hebben perfecte gemanicuurde nagels, elegante kleding en een mooi bruin kleurtje, and above all: ze krijgen alles voor elkaar. Met een brede glimlach, overdreven armgebaren en wonderbaarlijke welbespraaktheid weten ze vele mannen kwijlend aan de buis gekluisterd te houden. Van het product zelf krijgen de mannen in kwestie niet veel mee, maar zodra het nummer om het product te bestellen in beeld verschijnt, sprinten ze naar de telefoon in de hoop dat ze de presentatrice aan de lijn krijgen (face it men, dat lukt je niet). Als dan enkele weken later het product op de deurmat staat, staan ze wat verdwaasd met de nieuwste ovenreiniger in hun hand (huh, het ging toch om pomp-je-biceps-op-tot-formaat-basketbal-apparaat?!).
Nee, het moge duidelijk zijn dat ik in de verste verte niet lijk op de perfecte vrouwen van de TellSell-reclames. Ik heb geen strak afgetraind lichaam, heb bij de lunch niet genoeg aan een tomaatje en drie blaadjes sla, ik kan uren in de zon zitten en nog net zo wit zijn als ’t behang van m’n slaapkamer, ik heb geen huis met zwembad inclusief whirlpool, ben niet sportief en nou ook niet bepaald zelfverzekerd. Ik heb er een hekel aan om te moeten spreken in het openbaar of voor de camera en ook komt stofzuigen niet voor op mijn lijstje met favoriete bezigheden. Ik heb geen mooi lang blond golvend haar, lange gemanicuurde nagels (dat zou ook niet echt handig zijn bij het gitaar spelen) of lach waarbij mannen me kwijlend nakijken. Op hakken lopen is niet bepaald mijn ding en ik loop thuis het liefste in een lekkere comfortabele trui.
Waar ik dan weer wel een ‘echte’ vrouw in ben? Om te beginnen krijg ik het echt doodsbenauwd als ik een spin tegen de muur op zie kruipen. Als die beesten stilzitten krijg ik al de rillingen, maar als ze dan met die harige poten beginnen te bewegen, krijg je mij echt niet meer van die veilige hoge stoel af. Pap zucht dan altijd geïrriteerd als ik hem vraag om het harige mormel in kwestie weg te halen, maar ik weet zeker dat hij zich diep van binnen ook wel weer the man voelt als hij gewapend met elektrische vliegenmepper en wc-papiertje op oorlogspad gaat om mij uit de klauwen van het gevaarlijke achtpotige monster te bevrijden. Verder ga ik zelden de deur uit zonder een laagje mascara en glimmende labello-lippen, naar mijn idee de basisbehoeften van elke vrouw op make-upgebied. Want ook al beweren mannen bij hoog en laag dat ze een vrouw het liefst zo ‘naturel’ mogelijk zien, ze maken mij niet wijs dat ze zich stiekem niet vereerd voelen als vrouwen hun best doen om er presentable uit te zien voor hun mannelijke medebewoners op deze aardkloot, uitzonderingen daar gelaten.Ook moet ik toegeven dat ik een favoriete bezigheid van deze TellSell-dames deel: shoppen. Toen ik laatst samen met een vriendin het winkelcentrum van Den Bosch onveilig maakte, realiseerde ik me maar weer eens dat het heen en weer struinen van winkel naar winkel met zware tassen en een steeds lichter wordende portemonnee toch eigenlijk ook wel een vorm van topsport is en daarbij ook nog veel effectiever is dan een avondje sportschool. Misschien ben ik al met al toch sportiever dan ik dacht. Het slenteren van kledingrek naar kledingrek en het heen en weer lopen tussen winkels om de beste kwaliteit mascara voor een zo laag mogelijke prijs te krijgen, is immers toch veel vermoeiender dan je denkt.
Natuurlijk besef ik heel goed dat de TellSell-dames een twee centimeter dikke laag make-up op hebben, dat dat bruine kleurtje hoogstwaarschijnlijk niet natuurlijk is, ze uren zitten te oefenen op hun tekst, hun voeten vol blaren zitten van die schoenen met hoge hakken, ze om de zoveel tijd hun tanden laten bleken, ze meer tijd doorbrengen op de sportschool dan thuis bij de kinderen zijn, de kleding gesponsord wordt en dat huis met zwembad inclusief whirlpool gewoon onderdeel is van het decor, maar toch creëren ze hiermee (on)bewust een beeld van de ideale vrouw, of in ieder geval waar een vrouw aan zou moeten voldoen.
Als ik dan uiteindelijk zou mogen kiezen, blijf ik toch liever dat down-to-earth meisje, die liever achter de camera staat dan ervoor en zich niet schuldig voelt als ze een keer een chocoladebol eet. En tja, dan is het maar afwachten of er een man voorbij komt die in mij de ideale vrouw ziet…
dinsdag 27 oktober 2009
Het leed dat supermarkt heet...
'It's my liiiife... It's now or neveeer...' Bon Jovi schalt uit m’n wekkerradio. Met een flinke dreun leg ik het door mij gehate apparaat het zwijgen op. Zuchtend draai ik me nog een keer om en zak langzaam weer weg in mijn droom over reusachtige vliegende pepernoten en wandelende chocoladeletters met marsepeinen zwarte pietjes en mijters erop. Jaja, de pepernoten en chocoladeletters liggen alweer in de winkel (Mensen, het is pas OKTOBER!!) Prrrrr... Dit keer heeft een ferme klap op mijn wekkerradio geen zin, maar laat de wekker op m'n mobieltje weten dat het de hoogste tijd is om eruit te komen. Zuchtend stap ik uit m'n bed, schiet in m'n pantoffels en kijk nogmaals op m'n wekkerradio. Vijf over vijf, gatverderrie! Elke zaterdagochtend vraag ik me, als ik net uit bed kom, weer af waarom ik in godsnaam een bijbaan heb waarbij ik er elke eerste ochtend van mijn weekend zo vroeg uit moet. Gelukkig ben ik daar altijd wel weer overheen zodra ik buiten in de frisse wind naar de Emté fiets, maar het opstaan op zaterdagochtend vormt toch altijd het zwaarste punt van mijn week.
Het dagelijkse reilen en zeilen van een supermarkt (of in ieder geval bij de Emté ) start elke morgen bij de bakkerij. Al in alle vroegte (zo rond half vijf-vijf uur) staan de echte die hards al bij de personeelsingang te trappelen om het brood op de planken te krijgen. De zachte broodjes worden in de gloeiende ovens gestopt, het brood wordt door de snijmachine gehaald, de chocoladebollen worden gevuld, de gebaks- en broodbestellingen worden afgewerkt, het stokbrood, de koffiebroodjes, de croissantjes, de pecannootbroodjes en inmiddels afgekoelde zachte broodjes worden ingepakt, de afdeling wordt aangevuld, etc, etc... Ook bij de groenteafdeling zijn ze altijd al vroeg uit de veren, zodat je moet uitkijken dat je op je weg naar de bakkerij niet struikelt over de bananen en bloemkolen. Rond een uur of zeven komt ook bij de slagerij leven in de brouwerij. De grote stukken varkens- en rundvlees worden door de gehaktmachine gehaald, de biefstukken platgeslagen en de schnitzels gepaneerd. Bij de vleeswaren- en kaasafdeling verschijnen rond half 8 de eerste mensen om de kazen van pakweg 15 kilo in stukken te verdelen en de ham en salami te verpakken. Vakkenvullers zorgen ervoor dat de vloer blinkt en dat alle vracht een plaatsje krijgt in magazijn en schappen en de caissières zorgen ervoor dat de kassa’s klaar zijn voor gebruik en rinkelend de zuurverdiende euro’s van de klanten in ontvangst kunnen nemen. Om 8 uur of half 9 (afhankelijk van de dag) gaan de deuren van de ingang open en komen de eerste fanatieke klanten met hun winkelwagentjes naar binnen gestormd.
Op zaterdagochtend zijn het eigenlijk altijd dezelfde klanten die al om kwart voor 8 voor de deur staan (N.B. De winkel gaat pas om 8 uur open, waarom blijf je in godsnaam niet een kwartier langer in je bed liggen?!). Terwijl wij nog druk aan het vullen zijn, snaaien zij op hun dooie gemakje de benodigde producten bij elkaar en beginnen dan aan hun run richting de kassa, om te proberen hun wachttijd voor de kassa tot het minimum te beperken. Het valt me altijd op dat wanneer mensen de producten in hun karretjes stoppen en druk de prijzen van de verschillende soorten tomatenketchup vergelijken, alle tijd van de wereld lijken te hebben. Er wordt een praatje gemaakt met bekenden, waarbij dan uiteraard het gehele gangpad geblokkeerd wordt en de halve supermarkt mee kan genieten ('O gut, weet je wie er vorige week een lipcorrectie heeft ondergaan?' Als ik me goed herinner doelde de vrouw die dit zei op de achternicht van de buurvrouw van een vriendin). Het personeel wordt af en toe naar de meest vreemde producten gevraagd ('Verkopen jullie hier ook cement?' 'Nee, sorry meneer. Volgens mij niet.' Waarna meneer in kwestie verontwaardigd zijn weg naar de tandpastaschap vervolgde). Zodra echter alle benodigde producten bij elkaar zijn gezocht, begint het gezucht en gesteun bij de rij bij de kassa's. Dat de caissières hun uiterste best doen om alle klanten zo snel mogelijk te helpen, wordt hierbij nog wel eens vergeten. Ook bij de bakkerij kennen we wat betreft veeleisende klanten de klappen van de zweep. Het reclamebrood dat volgens klanten te snel op is terwijl we ontelbaar veel gebakken hebben ('Waarom zorgen jullie niet dat er genoeg reclamebrood is?!' 'Maar mevrouw, het is vier uur ’s middags, de winkel is al vanaf acht uur open, het is gewoon allemaal op...') of chocoladebollen die net zijn bijgevuld, maar waarvan mevrouw toch per se wil dat er speciaal voor háár nieuwe bollen gevuld worden ('Maar mevrouw, deze bollen heb ik er twee minuten geleden vers ingelegd...' 'Dat kan wel zijn, maar ik wil DIE!!' Het moge duidelijk zijn dat we zulke klanten het liefst zelf door de slagroommachine halen).
Door het bovenstaande lijkt het misschien alsof ik klanten als het noodzakelijk kwaad zie (mjah, van hun centen wordt nu eenmaal toch mijn loon betaald), maar dat is absoluut niet het geval. Hoewel lang niet al mijn bakkerijcollega’s het hiermee eens zijn, vind ik klanten helpen het leukste onderdeel van het werken in de supermarkt. Natuurlijk, het is vervelend als mensen tijdens je weg naar de kantine voor een welverdiende pauze naar allerlei producten vragen waarvan je geen flauw idee hebt waar ze te vinden zijn en kleine kinderen met hun miniwinkelwagentjes tegen je hielen en schenen aanrijden, maar eenmaal achter de toonbank vliegt op de een of andere manier de tijd toch altijd weer zo om. Je maakt een kort praatje met bekenden, je geeft de kleintjes een korstje brood en probeert alvast een voorraad gesneden en verpakt brood te creëren op de momenten dat er even geen klanten staan.
Van het werken bij de Emté kijk ik op de een of andere manier heel anders tegen het personeel aan als ik ergens een winkel binnenloop. Veel mensen hebben werkelijk geen idée wat er allemaal bij komt kijken om een winkel draaiende te houden, of het nu een supermarkt, een kledingzaak of een restaurant is. Ik weet ondertussen echter wel beter en prijs mezelf gelukkig dat ik daardoor nooit een lastige klant zal worden...
Het dagelijkse reilen en zeilen van een supermarkt (of in ieder geval bij de Emté ) start elke morgen bij de bakkerij. Al in alle vroegte (zo rond half vijf-vijf uur) staan de echte die hards al bij de personeelsingang te trappelen om het brood op de planken te krijgen. De zachte broodjes worden in de gloeiende ovens gestopt, het brood wordt door de snijmachine gehaald, de chocoladebollen worden gevuld, de gebaks- en broodbestellingen worden afgewerkt, het stokbrood, de koffiebroodjes, de croissantjes, de pecannootbroodjes en inmiddels afgekoelde zachte broodjes worden ingepakt, de afdeling wordt aangevuld, etc, etc... Ook bij de groenteafdeling zijn ze altijd al vroeg uit de veren, zodat je moet uitkijken dat je op je weg naar de bakkerij niet struikelt over de bananen en bloemkolen. Rond een uur of zeven komt ook bij de slagerij leven in de brouwerij. De grote stukken varkens- en rundvlees worden door de gehaktmachine gehaald, de biefstukken platgeslagen en de schnitzels gepaneerd. Bij de vleeswaren- en kaasafdeling verschijnen rond half 8 de eerste mensen om de kazen van pakweg 15 kilo in stukken te verdelen en de ham en salami te verpakken. Vakkenvullers zorgen ervoor dat de vloer blinkt en dat alle vracht een plaatsje krijgt in magazijn en schappen en de caissières zorgen ervoor dat de kassa’s klaar zijn voor gebruik en rinkelend de zuurverdiende euro’s van de klanten in ontvangst kunnen nemen. Om 8 uur of half 9 (afhankelijk van de dag) gaan de deuren van de ingang open en komen de eerste fanatieke klanten met hun winkelwagentjes naar binnen gestormd.
Op zaterdagochtend zijn het eigenlijk altijd dezelfde klanten die al om kwart voor 8 voor de deur staan (N.B. De winkel gaat pas om 8 uur open, waarom blijf je in godsnaam niet een kwartier langer in je bed liggen?!). Terwijl wij nog druk aan het vullen zijn, snaaien zij op hun dooie gemakje de benodigde producten bij elkaar en beginnen dan aan hun run richting de kassa, om te proberen hun wachttijd voor de kassa tot het minimum te beperken. Het valt me altijd op dat wanneer mensen de producten in hun karretjes stoppen en druk de prijzen van de verschillende soorten tomatenketchup vergelijken, alle tijd van de wereld lijken te hebben. Er wordt een praatje gemaakt met bekenden, waarbij dan uiteraard het gehele gangpad geblokkeerd wordt en de halve supermarkt mee kan genieten ('O gut, weet je wie er vorige week een lipcorrectie heeft ondergaan?' Als ik me goed herinner doelde de vrouw die dit zei op de achternicht van de buurvrouw van een vriendin). Het personeel wordt af en toe naar de meest vreemde producten gevraagd ('Verkopen jullie hier ook cement?' 'Nee, sorry meneer. Volgens mij niet.' Waarna meneer in kwestie verontwaardigd zijn weg naar de tandpastaschap vervolgde). Zodra echter alle benodigde producten bij elkaar zijn gezocht, begint het gezucht en gesteun bij de rij bij de kassa's. Dat de caissières hun uiterste best doen om alle klanten zo snel mogelijk te helpen, wordt hierbij nog wel eens vergeten. Ook bij de bakkerij kennen we wat betreft veeleisende klanten de klappen van de zweep. Het reclamebrood dat volgens klanten te snel op is terwijl we ontelbaar veel gebakken hebben ('Waarom zorgen jullie niet dat er genoeg reclamebrood is?!' 'Maar mevrouw, het is vier uur ’s middags, de winkel is al vanaf acht uur open, het is gewoon allemaal op...') of chocoladebollen die net zijn bijgevuld, maar waarvan mevrouw toch per se wil dat er speciaal voor háár nieuwe bollen gevuld worden ('Maar mevrouw, deze bollen heb ik er twee minuten geleden vers ingelegd...' 'Dat kan wel zijn, maar ik wil DIE!!' Het moge duidelijk zijn dat we zulke klanten het liefst zelf door de slagroommachine halen).
Door het bovenstaande lijkt het misschien alsof ik klanten als het noodzakelijk kwaad zie (mjah, van hun centen wordt nu eenmaal toch mijn loon betaald), maar dat is absoluut niet het geval. Hoewel lang niet al mijn bakkerijcollega’s het hiermee eens zijn, vind ik klanten helpen het leukste onderdeel van het werken in de supermarkt. Natuurlijk, het is vervelend als mensen tijdens je weg naar de kantine voor een welverdiende pauze naar allerlei producten vragen waarvan je geen flauw idee hebt waar ze te vinden zijn en kleine kinderen met hun miniwinkelwagentjes tegen je hielen en schenen aanrijden, maar eenmaal achter de toonbank vliegt op de een of andere manier de tijd toch altijd weer zo om. Je maakt een kort praatje met bekenden, je geeft de kleintjes een korstje brood en probeert alvast een voorraad gesneden en verpakt brood te creëren op de momenten dat er even geen klanten staan.
Van het werken bij de Emté kijk ik op de een of andere manier heel anders tegen het personeel aan als ik ergens een winkel binnenloop. Veel mensen hebben werkelijk geen idée wat er allemaal bij komt kijken om een winkel draaiende te houden, of het nu een supermarkt, een kledingzaak of een restaurant is. Ik weet ondertussen echter wel beter en prijs mezelf gelukkig dat ik daardoor nooit een lastige klant zal worden...
donderdag 1 oktober 2009
Privacy: een recht of loze term?
Privacy lijkt de laatste jaren steeds minder belangrijk te worden in Nederland. Na de aanslagen op de torens van het WTC lijken mensen graag iets van hun persoonlijke leven in te leveren voor meer bescherming. Bewakingscamera’s in winkels, stations, banken, musea, op straat en op de openbare weg leggen alle bewegingen van toevallige voorbijgangers vast. Via je mobieltje kan tot op de meter bepaald worden waar je je bevindt, bij het gebruik van je bankpas ben je gemakkelijk te traceren en ook een onschuldig msn-gesprek kan tot op de letter gevolgd worden. Aan bovenstaande voorbeelden zijn we ondertussen gewend, al zal de één hier wat meer moeite mee hebben dan de ander. Tegenstanders van deze praktijken beroepen zich steevast op de ‘schending van de privacy’. Ik vraag me echter af in hoeverre we nu zelf bijdragen aan deze ‘schending’, want geven we tegenwoordig niet zelf ook veel te veel informatie aan de buitenwereld?
Neem bijvoorbeeld een telefoongesprek in de bus of trein. Mijn medereizigers in het openbaar vervoer zullen het met me eens zijn dat er regelmatig telefoongesprekken worden gevoerd door medepassagiers waarin allerlei informatie naar buiten komt waar we eigenlijk helemaal niets mee te maken hebben, van het klagen over exen tot het doorgeven van bankgegevens via de mobiele telefoon. Nu moeten die mensen dat natuurlijk helemaal zelf weten, maar persoonlijk handel ik zulke telefoontjes liever af in de knusse sfeer van mijn woon- of slaapkamer. Ik heb er überhaupt een hekel aan om in de bus of trein te bellen, al is het alleen maar om door te geven dat ik later thuis ben.
Toch is een telefoongesprek in het openbaar vervoer nog relatief onschuldig als we dit vergelijken met de informatie die we met het grootste gemak op het WorldWideWeb gooien. En tot mijn grote schaamte moet ik bekennen dat ik me hier ook aan schuldig maak. Ik zet er nog net geen bankgegevens op, maar binnen vijf minuten kun je mijn hele levensgeschiedenis van het internet plukken. Hiermee kom ik dan gelijk op de kwestie waar ik het eigenlijk over wilde hebben.Begin deze week zat ik mijn Hyves-pagina bij te werken. Aan de linkerkant van het scherm zie je dan zo’n mooi icoontje met ‘google Sylvia’. Aangezien ik het studeren nog even uit probeerde te stellen, vond ik het wel een leuk idee om even te kijken wat daar nu uit zou komen. Na een druk op de knop verschenen er talloze pagina’s waarin mijn naam terugkwam. Ik schrok me eerlijk gezegd helemaal rot. Een jaar of vier geleden zou je alleen terug hebben kunnen vinden dat ik bij Muziektheater Applaus heb gezeten en tijdens de voorstelling van Belle en het Beest de rol van een kopje in het betoverd kasteel vertolkte, maar nu vond ik veel meer informatie terug dan me lief was. Op Artikeltjes.com, Hyves.nl, Netlog.com, BasicPublising.nl, Web-log.nl, Blogspot.com, Twitter.com, Muziektheaterapplaus.nl, Msn.com, Youtube.com en Google.com kwam ik allerlei profielen van mezelf tegen die ik in een ver verleden een keer had aangemaakt en die ik allang vergeten was. Geboortedatum, woonplaats, schoenmaat, gewicht, lengte, interesses, school, werk, relaties, etc, etc, alles was erop terug te vinden! De rest van de dag is van dat studeren niets meer terechtgekomen, want ik was veel te druk bezig om al die informatie te beperken tot oppervlakkige beschrijvingen van mezelf, zodat het meest persoonlijke wat mensen over me te weten kwamen, was dat ik een hekel heb aan stinkvoeten en verslaafd ben aan lippenbalsem. Toen ik ’s avonds in bed lag, vroeg ik me af waarom ik al die info er eigenlijk op gezet had. Het antwoord was eigenlijk heel simpel: ik vind het ook leuk om die informatie over anderen te lezen. Niets is immers zo saai als een profiel waar alleen iemands voornaam en nationaliteit op te vinden is, daar valt immers totaal geen inspiratie uit te halen. Als iemand echter een lijstje met hobby’s neerpent of wat meer vertelt over zichzelf, kun je daar ideeën uit opdoen om misschien zelf ook eens te proberen. Het is echter een feit dat je dat tegenwoordig eigenlijk niet meer kan doen, er lopen veel te veel vreemde mensen op deze aardkloot rond. Voor mij is het immers gewoon inspiratie opdoen, een ander heeft misschien heel andere bedoelingen. Persoonlijk ben ik over het algemeen gelukkig niet zo angstig. Ik ga gerust ’s avonds laat bij het busstation op mijn bus staan wachten, ik kan goed alleen thuis zijn en zie ook echt niet achter elke boom enge mannetjes staan die m’n tas af willen pakken, maar het gewoon een feit dat je iets meer op je hoede moet zijn dan tien jaar geleden.
Uiteindelijk komt het erop neer dat ik het geen probleem vind om tijdens het shoppen gefilmd te worden, om desgevraagd mijn ID te laten zien, om mijn tas te laten controleren of dat wordt gekeken of ik me in de auto aan de snelheid houd. Zolang ik het idee heb dat dit allemaal in het belang van mijn eigen en de maatschappelijke vrijheid is, zie ik dit niet als een schending van m’n privacy. En dat internet? Ook ik houd het voortaan, zolang ik niet zelf kan bepalen wie de informatie te zien krijgt, alleen bij mijn voornaam en nationaliteit…
Neem bijvoorbeeld een telefoongesprek in de bus of trein. Mijn medereizigers in het openbaar vervoer zullen het met me eens zijn dat er regelmatig telefoongesprekken worden gevoerd door medepassagiers waarin allerlei informatie naar buiten komt waar we eigenlijk helemaal niets mee te maken hebben, van het klagen over exen tot het doorgeven van bankgegevens via de mobiele telefoon. Nu moeten die mensen dat natuurlijk helemaal zelf weten, maar persoonlijk handel ik zulke telefoontjes liever af in de knusse sfeer van mijn woon- of slaapkamer. Ik heb er überhaupt een hekel aan om in de bus of trein te bellen, al is het alleen maar om door te geven dat ik later thuis ben.
Toch is een telefoongesprek in het openbaar vervoer nog relatief onschuldig als we dit vergelijken met de informatie die we met het grootste gemak op het WorldWideWeb gooien. En tot mijn grote schaamte moet ik bekennen dat ik me hier ook aan schuldig maak. Ik zet er nog net geen bankgegevens op, maar binnen vijf minuten kun je mijn hele levensgeschiedenis van het internet plukken. Hiermee kom ik dan gelijk op de kwestie waar ik het eigenlijk over wilde hebben.Begin deze week zat ik mijn Hyves-pagina bij te werken. Aan de linkerkant van het scherm zie je dan zo’n mooi icoontje met ‘google Sylvia’. Aangezien ik het studeren nog even uit probeerde te stellen, vond ik het wel een leuk idee om even te kijken wat daar nu uit zou komen. Na een druk op de knop verschenen er talloze pagina’s waarin mijn naam terugkwam. Ik schrok me eerlijk gezegd helemaal rot. Een jaar of vier geleden zou je alleen terug hebben kunnen vinden dat ik bij Muziektheater Applaus heb gezeten en tijdens de voorstelling van Belle en het Beest de rol van een kopje in het betoverd kasteel vertolkte, maar nu vond ik veel meer informatie terug dan me lief was. Op Artikeltjes.com, Hyves.nl, Netlog.com, BasicPublising.nl, Web-log.nl, Blogspot.com, Twitter.com, Muziektheaterapplaus.nl, Msn.com, Youtube.com en Google.com kwam ik allerlei profielen van mezelf tegen die ik in een ver verleden een keer had aangemaakt en die ik allang vergeten was. Geboortedatum, woonplaats, schoenmaat, gewicht, lengte, interesses, school, werk, relaties, etc, etc, alles was erop terug te vinden! De rest van de dag is van dat studeren niets meer terechtgekomen, want ik was veel te druk bezig om al die informatie te beperken tot oppervlakkige beschrijvingen van mezelf, zodat het meest persoonlijke wat mensen over me te weten kwamen, was dat ik een hekel heb aan stinkvoeten en verslaafd ben aan lippenbalsem. Toen ik ’s avonds in bed lag, vroeg ik me af waarom ik al die info er eigenlijk op gezet had. Het antwoord was eigenlijk heel simpel: ik vind het ook leuk om die informatie over anderen te lezen. Niets is immers zo saai als een profiel waar alleen iemands voornaam en nationaliteit op te vinden is, daar valt immers totaal geen inspiratie uit te halen. Als iemand echter een lijstje met hobby’s neerpent of wat meer vertelt over zichzelf, kun je daar ideeën uit opdoen om misschien zelf ook eens te proberen. Het is echter een feit dat je dat tegenwoordig eigenlijk niet meer kan doen, er lopen veel te veel vreemde mensen op deze aardkloot rond. Voor mij is het immers gewoon inspiratie opdoen, een ander heeft misschien heel andere bedoelingen. Persoonlijk ben ik over het algemeen gelukkig niet zo angstig. Ik ga gerust ’s avonds laat bij het busstation op mijn bus staan wachten, ik kan goed alleen thuis zijn en zie ook echt niet achter elke boom enge mannetjes staan die m’n tas af willen pakken, maar het gewoon een feit dat je iets meer op je hoede moet zijn dan tien jaar geleden.
Uiteindelijk komt het erop neer dat ik het geen probleem vind om tijdens het shoppen gefilmd te worden, om desgevraagd mijn ID te laten zien, om mijn tas te laten controleren of dat wordt gekeken of ik me in de auto aan de snelheid houd. Zolang ik het idee heb dat dit allemaal in het belang van mijn eigen en de maatschappelijke vrijheid is, zie ik dit niet als een schending van m’n privacy. En dat internet? Ook ik houd het voortaan, zolang ik niet zelf kan bepalen wie de informatie te zien krijgt, alleen bij mijn voornaam en nationaliteit…
donderdag 27 augustus 2009
Het verleden maakt dromen voor de toekomst...
Op 6 september is er weer de jaarlijkse rommelmarkt in De Stulp, het buurthuis in Drunen. Zo halverwege de zomervakantie begint mam al in huis rond te kijken wat we dit jaar weer kunnen proberen te verkopen en welke spullen er al gelijk naar de stort kunnen. Persoonlijk houd ik wel van rommelmarkten, want tussen een hoop troep kunnen soms best mooie dingen tevoorschijn komen. Zo kocht ik een jaar of drie geleden voor 30 eurocent een mooi koperen Eiffeltoren van ongeveer 15 cm hoog, ik was toen al helemaal gek van Parijs en alles wat überhaupt met Frankrijk te maken heeft. Ik snapte niet waarom die mensen het beeldje weg wilden doen, maar ik was er in ieder geval erg blij mee.
Afgelopen zondag was dan eindelijk de dag aangebroken dat de zolder overhoop werd gehaald en dat er vanuit allerlei hoeken en gaten dozen tevoorschijn kwamen met spullen waarvan ik niet eens wist dat we ze hadden. Naast de drie dozen waar nog rommelmarktspullen van vorig jaar in zaten die we niet verkocht kregen, kwamen er nog dozen tevoorschijn met allerlei spulletjes uit m’n kamer uit de fase dat ik nog van dierenbeeldjes hield (voor de duidelijkheid: die periode ligt al een eind achter me) en ook de zelfgemaakte zandschilderijtjes die ik als peuter met mam in elkaar knutselde, doken weer op. Terwijl mam druk spulletjes aan het prijzen was, zat ik met m’n neus in een doos waar alle dingetjes uit de kleuterklas in zaten. Er was een map waar al mijn tekeningen etc. inzaten en ook de op papier gedrukte letters waarmee we in groep drie het alfabet leerden, had mam bewaard. Ook de lesbrieven waar we op moesten schrijven wat we die week hadden gedaan, waren er nog. Mijn kleuterjuf, juffrouw Sabine, had bij bijna elke lesbrief een kort commentaar geschreven en opvallend was dat ze vaak opmerkte dat ik wel heel netjes werkte, maar net iets te langzaam. Nu ik er zo over nadenk, is er wat dat betreft in al die jaren niet veel veranderd.
De opvallendste dingen die ik tegenkwam, waren mijn eerste dagboeken en schrijfblokken. Op een gegeven moment vond ik als achtjarig ukkie in een kastje in de slaapkamer van m’n ouders een mooi bewerkt boek met het woord ‘diary’ erop. Op de eerste bladzijde stond dat het gekocht was in Amersfoort, op 5 februari 1977. Ik had geen flauw idee wat ‘diary’ betekende en toen mam uitlegde wat een dagboek inhield, besloot ik om er voortaan ook één bij te houden. Blijkbaar was ik het na berichtje of tien al weer beu, want op een bladzijde of 8 na, is het boek leeg. Toch heb ik uiteindelijk een dagboek gekocht, dit keer met een slot, van paarden (ja, ik zat hier nog in mijn beruchte dierenperiode) en daarna ben ik eigenlijk altijd blijven schrijven. ik was en ben nog steeds bang om dingen te vergeten, zowel leuke als minder leuke momenten en door ze op te schrijven, hoop ik die herinneringen levend te houden. Bovendien is het gewoon leuk om te lezen wat je hebt meegemaakt en hoe je verandert, welke mensen je wanneer ontmoet en wanneer je erachter komt wat je nu eigenlijk wilt, of niet.
Zoals al gezegd, kwam ik ook mijn schrijfblokken weer tegen. Stiekem is het mijn droom om schrijfster te worden. Om in een mooie werkkamer achter de computer met een kop thee en koekjes, uitkijkend op een mooie tuin, verhalen neer te pennen die anderen even wegvoeren van de werkelijkheid. Het liefst zou ik kinderboeken willen schrijven. Dan bedoel ik niet boeken voor de heel kleine kinderen, zoals Jip & Janneke en Pinkeltje, maar voor de wat oudere kinderen, zo tussen de tien en veertien jaar. Het probleem is echter, dat ik verhalen bijna nooit afmaak. In de schrijfblokken die ik op zolder vond, stonden verhalen van tientallen kantjes geschreven tekst, waarvan ik totaal vergeten was dat ik ze ooit heb geschreven. Ik ben van plan om die verhalen weer helemaal door te nemen en bij te werken, zodat ze uiteindelijk compleet worden. Op internet heb ik gelezen dat je zelf ook boeken uit kunt geven, weliswaar in kleine aantallen. Ik zou het leuk vinden om familie en vrienden (als ze daar tenminste interesse in hebben) dan zo’n boek te kunnen geven…
Afgelopen zondag was dan eindelijk de dag aangebroken dat de zolder overhoop werd gehaald en dat er vanuit allerlei hoeken en gaten dozen tevoorschijn kwamen met spullen waarvan ik niet eens wist dat we ze hadden. Naast de drie dozen waar nog rommelmarktspullen van vorig jaar in zaten die we niet verkocht kregen, kwamen er nog dozen tevoorschijn met allerlei spulletjes uit m’n kamer uit de fase dat ik nog van dierenbeeldjes hield (voor de duidelijkheid: die periode ligt al een eind achter me) en ook de zelfgemaakte zandschilderijtjes die ik als peuter met mam in elkaar knutselde, doken weer op. Terwijl mam druk spulletjes aan het prijzen was, zat ik met m’n neus in een doos waar alle dingetjes uit de kleuterklas in zaten. Er was een map waar al mijn tekeningen etc. inzaten en ook de op papier gedrukte letters waarmee we in groep drie het alfabet leerden, had mam bewaard. Ook de lesbrieven waar we op moesten schrijven wat we die week hadden gedaan, waren er nog. Mijn kleuterjuf, juffrouw Sabine, had bij bijna elke lesbrief een kort commentaar geschreven en opvallend was dat ze vaak opmerkte dat ik wel heel netjes werkte, maar net iets te langzaam. Nu ik er zo over nadenk, is er wat dat betreft in al die jaren niet veel veranderd.
De opvallendste dingen die ik tegenkwam, waren mijn eerste dagboeken en schrijfblokken. Op een gegeven moment vond ik als achtjarig ukkie in een kastje in de slaapkamer van m’n ouders een mooi bewerkt boek met het woord ‘diary’ erop. Op de eerste bladzijde stond dat het gekocht was in Amersfoort, op 5 februari 1977. Ik had geen flauw idee wat ‘diary’ betekende en toen mam uitlegde wat een dagboek inhield, besloot ik om er voortaan ook één bij te houden. Blijkbaar was ik het na berichtje of tien al weer beu, want op een bladzijde of 8 na, is het boek leeg. Toch heb ik uiteindelijk een dagboek gekocht, dit keer met een slot, van paarden (ja, ik zat hier nog in mijn beruchte dierenperiode) en daarna ben ik eigenlijk altijd blijven schrijven. ik was en ben nog steeds bang om dingen te vergeten, zowel leuke als minder leuke momenten en door ze op te schrijven, hoop ik die herinneringen levend te houden. Bovendien is het gewoon leuk om te lezen wat je hebt meegemaakt en hoe je verandert, welke mensen je wanneer ontmoet en wanneer je erachter komt wat je nu eigenlijk wilt, of niet.
Zoals al gezegd, kwam ik ook mijn schrijfblokken weer tegen. Stiekem is het mijn droom om schrijfster te worden. Om in een mooie werkkamer achter de computer met een kop thee en koekjes, uitkijkend op een mooie tuin, verhalen neer te pennen die anderen even wegvoeren van de werkelijkheid. Het liefst zou ik kinderboeken willen schrijven. Dan bedoel ik niet boeken voor de heel kleine kinderen, zoals Jip & Janneke en Pinkeltje, maar voor de wat oudere kinderen, zo tussen de tien en veertien jaar. Het probleem is echter, dat ik verhalen bijna nooit afmaak. In de schrijfblokken die ik op zolder vond, stonden verhalen van tientallen kantjes geschreven tekst, waarvan ik totaal vergeten was dat ik ze ooit heb geschreven. Ik ben van plan om die verhalen weer helemaal door te nemen en bij te werken, zodat ze uiteindelijk compleet worden. Op internet heb ik gelezen dat je zelf ook boeken uit kunt geven, weliswaar in kleine aantallen. Ik zou het leuk vinden om familie en vrienden (als ze daar tenminste interesse in hebben) dan zo’n boek te kunnen geven…
zondag 9 augustus 2009
Gewoon Holland...
De twee weken in Zevenhuizen (voor de mensen zonder al te veel topografische kennis: dit ligt in Zuid-Holland) met pap, mam en René zitten er weer op. Geen tropische bestemming dus, maar gewoon naar een plaats in ons vertrouwde klompenlandje. Meestal baal ik er wel van dat we nooit eens een keer naar Spanje gaan of een ander lekker warm land opzoeken, maar dit jaar vond ik het wel fijn om lekker dicht bij huis te zitten. Spullen in de tassen, alles goed aanproppen zodat ook de gitaar nog op de hoedenplank kan (ik nou eenmaal niet twee weken zonder dat ding ;)) en nadat mam vijf keer naar het toilet was geweest, konden we uiteindelijk vertrekken, om een klein uurtje later aan te komen op de plaats van bestemming. Het ritueel dat we eerst langs oma gaan om een laatste plaspauze te houden en een tas met gehaktballen, cake en een boterkoek op te halen, ging dit jaar helaas niet op. Het is alweer een half jaar geleden dat oma overleed, maar ik moet nog regelmatig aan haar denken. Ze belde bijna elke dag en hoewel dat tot grote ergernis van mam vaak net tijdens het eten koken gebeurde, weet ik zeker dat ook zij de telefoontjes best mist.
Eenmaal in Zevenhuizen aangekomen werden de tassen leeggeruimd, de bedden opgemaakt en konden we het park gaan verkennen. Ons huisje lag het dichtste bij de receptie en het zwembad en omdat het heerlijk rustig was op het park, was dit dus gewoonweg ideaal. René ging gelijk bij de receptie een internetkaart halen, want ook de laptops gingen mee, aangezien ik mijn UvT-mail in de gaten moest houden en ook nog wat punten van de hertentamens terug zou krijgen. Het is echt zo’n fijn gevoel dat ik op vakantie kon gaan met de gedachte dat ik het eerste jaar gehaald heb. Eerlijk gezegd had ik daar niet meer op durven hopen en nu die benodigde studiepunten binnen zijn, besef ik hoe leuk ik deze opleiding eigenlijk vind.
Als ik normaal gesproken op een vakantie terugkijk, heb ik altijd het gevoel dat we er meer uit hadden kunnen halen. Dan hebben we te veel bij het huisje rond gehangen of te veel dagen doorgebracht in het zwembad, terwijl ik veel liever iets cultureels doe. Ik ben gewoon absoluut niet het type voor een zon-zee-strand-vakantie of om twee weken lang alleen maar te zwemmen en uit te slapen. Dit jaar ging dat gelukkig anders. Van tevoren hadden pap en ik al een soort van planning gemaakt van dingen die we wilden zien en we de lijst aardig af kunnen werken. In Oegstgeest hebben we Corpus bezocht, een supergaaf museum waar je als het ware door het menselijk lichaam loopt en je allerlei testjes en quizzen kunt doen. In Leiden kwamen Naturalis (museum over dieren van de oertijd tot nu, deed me denken aan Night At The Museum, echt heel mooi), het Museum van Oudheden (vooral over Romeinen en Egyptenaren) en het Museum van Volkenkunde (vitrines vol voorwerpen uit de hele wereld) aan de beurt. In Delft hebben we Museum het Prinsenhof bezocht, waar ook de kogelgaten nog in de muur zaten op de plek waar Willem van Oranje is vermoord. In Scheveningen brachten we een bezoek aan Sealife, dat helaas een beetje tegenviel als je nagaat wat voor entreeprijs je moest betalen (16,75 euro p.p.) en hebben we onder een heerlijk zonnetje over de boulevard gewandeld (en uiteraard af een toe een leuk winkeltje bezocht ;)). Het bezoek aan Diergaarde Blijdorp in Rotterdam was zeker de moeite waard, ook al voelde ik me wel wat oud tussen alle buggy’s en kleine kinderen die vol verbazing en wijzende vingertjes naar kolossale ijsberen, grommende tijgers en prachtig gekleurde vissen keken. Een erg leuke plaats vond ik Gouda, met gezellige winkelstraten en mooi monumentale gebouwen. We bezochten een oude kerk met prachtige glas-in-lood-ramen, een museum waar kamers uit de 17e eeuw waren nagebouwd en het Verzetsmuseum Zuid-Holland. Ook wilde we de Waag bezoeken, maar aangezien we dan via een steile wenteltrap met open treden naar boven moesten klimmen, besloten we om dat maar over te slaan. We hebben lekker gezwommen, gemidgetgolft, gekaart en lekker buiten gebarbecued, want in tegenstelling tot eerdere vakantie hebben we prachtig weer gehad. Het enige wat ik nog had willen doen, was winkelen in Den Haag en het Vredespaleis bezoeken, maar dat kan ook makkelijk vanuit thuis. Al met al hebben we veel gedaan en ik denk dat we het er alle vier mee eens zijn als ik zeg dat het een geslaagde vakantie was!
Eenmaal in Zevenhuizen aangekomen werden de tassen leeggeruimd, de bedden opgemaakt en konden we het park gaan verkennen. Ons huisje lag het dichtste bij de receptie en het zwembad en omdat het heerlijk rustig was op het park, was dit dus gewoonweg ideaal. René ging gelijk bij de receptie een internetkaart halen, want ook de laptops gingen mee, aangezien ik mijn UvT-mail in de gaten moest houden en ook nog wat punten van de hertentamens terug zou krijgen. Het is echt zo’n fijn gevoel dat ik op vakantie kon gaan met de gedachte dat ik het eerste jaar gehaald heb. Eerlijk gezegd had ik daar niet meer op durven hopen en nu die benodigde studiepunten binnen zijn, besef ik hoe leuk ik deze opleiding eigenlijk vind.
Als ik normaal gesproken op een vakantie terugkijk, heb ik altijd het gevoel dat we er meer uit hadden kunnen halen. Dan hebben we te veel bij het huisje rond gehangen of te veel dagen doorgebracht in het zwembad, terwijl ik veel liever iets cultureels doe. Ik ben gewoon absoluut niet het type voor een zon-zee-strand-vakantie of om twee weken lang alleen maar te zwemmen en uit te slapen. Dit jaar ging dat gelukkig anders. Van tevoren hadden pap en ik al een soort van planning gemaakt van dingen die we wilden zien en we de lijst aardig af kunnen werken. In Oegstgeest hebben we Corpus bezocht, een supergaaf museum waar je als het ware door het menselijk lichaam loopt en je allerlei testjes en quizzen kunt doen. In Leiden kwamen Naturalis (museum over dieren van de oertijd tot nu, deed me denken aan Night At The Museum, echt heel mooi), het Museum van Oudheden (vooral over Romeinen en Egyptenaren) en het Museum van Volkenkunde (vitrines vol voorwerpen uit de hele wereld) aan de beurt. In Delft hebben we Museum het Prinsenhof bezocht, waar ook de kogelgaten nog in de muur zaten op de plek waar Willem van Oranje is vermoord. In Scheveningen brachten we een bezoek aan Sealife, dat helaas een beetje tegenviel als je nagaat wat voor entreeprijs je moest betalen (16,75 euro p.p.) en hebben we onder een heerlijk zonnetje over de boulevard gewandeld (en uiteraard af een toe een leuk winkeltje bezocht ;)). Het bezoek aan Diergaarde Blijdorp in Rotterdam was zeker de moeite waard, ook al voelde ik me wel wat oud tussen alle buggy’s en kleine kinderen die vol verbazing en wijzende vingertjes naar kolossale ijsberen, grommende tijgers en prachtig gekleurde vissen keken. Een erg leuke plaats vond ik Gouda, met gezellige winkelstraten en mooi monumentale gebouwen. We bezochten een oude kerk met prachtige glas-in-lood-ramen, een museum waar kamers uit de 17e eeuw waren nagebouwd en het Verzetsmuseum Zuid-Holland. Ook wilde we de Waag bezoeken, maar aangezien we dan via een steile wenteltrap met open treden naar boven moesten klimmen, besloten we om dat maar over te slaan. We hebben lekker gezwommen, gemidgetgolft, gekaart en lekker buiten gebarbecued, want in tegenstelling tot eerdere vakantie hebben we prachtig weer gehad. Het enige wat ik nog had willen doen, was winkelen in Den Haag en het Vredespaleis bezoeken, maar dat kan ook makkelijk vanuit thuis. Al met al hebben we veel gedaan en ik denk dat we het er alle vier mee eens zijn als ik zeg dat het een geslaagde vakantie was!
zondag 21 juni 2009
Give me my coloured coat...
Vandaag was het dan zover! Na maanden wachten (de kaartjes waren al in oktober besteld) gingen we vandaag eindelijk naar Joseph. Gisteren las ik op een forum dat Freek sinds vrijdag ziek was en dat John uit Spanje was overgevlogen om de rol van hem over te nemen. Dat was wel een tegenvaller, ik had niet voor niks op Freek gestemd bij De Zoektocht Naar Joseph. Dan bestel je de kaartjes maanden van tevoren en zit je op één van de voorste rijen, krijg je alsnog iemand anders. Maar goed, aangezien mam fan van John was en ik hem ook zeker goed vond, kon ik hier wel mee leven.Eenmaal in de foyer van het theater deed mam navraag bij de informatiebalie wie vandaag de hoofdrol zou vertolken. Met een blij gezicht kwam ze me melden dat het inderdaad John was en opgewekt liepen we de zaal in. Eenmaal aangekomen bij rij 5 gingen we op zoek naar stoel 12 en 14, waar we tot onze verbazing ontdekten dat stoel 14 al bezet was. Mam zei tegen de desbetreffende vrouw dat wij eigenlijk die plaats hadden, waarna de vrouw hetzelfde beweerde. Vervolgens vergeleken we de kaartjes, op die van haar stond inderdaad ook rij 5, stoel 14. Na navraag te hebben gedaan bij een theatermedewerkster, bleek dat de vrouw rij 5 op het balkon moest hebben. Opgelucht namen we plaats op onze stoelen, waarna we nog even met onze buren kletsten voordat de lichten gedoofd werden. Een vrouwenstem riep vervolgens het gebruikelijke 'telefoons uit en video- en geluidsopnames niet toegestaan' om, waarna ze er ook nog bij vermeldde: 'En de hoofdrol wordt vandaag vertolkt door... Hein Gerrits!' Verbijsterd keken mam en ik elkaar aan. Dat ook de rest van de zaal dit niet had verwacht, werd duidelijk aan het teleurgestelde 'aaah' dat door de zaal klonk. Ik hoopte van harte dat dit achter de schermen niet te horen was, hoewel ik zelf ook behoorlijk baalde, ik was tenslotte bij De Zoektocht Naar Joseph geen fan van Hein geweest. Tijd om verder te balen had ik niet, want het orkest begon te spelen en het doek ging op. Mijn opluchting was groot toen bleek dat Renée van Wegberg gewoon de rol van vertelster speelde, wat mij betreft de meest uitdagende rol van deze musical. Uiteindelijk daalde dan ook Hein de trap af, deed z'n mond open, en... ik was John en Freek meteen vergeten.
Jeetje, wat voelde ik me stom toen in de pauze de lichten aangingen! Ik had duidelijk te snel geoordeeld over Hein's kwaliteiten, wat was die man goed! Ook de rest van de cast was geweldig, de decors mooi en het orkest duidelijk in topvorm. Een speciaal compliment ook voor Renée van Wegberg, die de rol van vertelster meer dan overtuigend neerzette!
Gelukkig duurde de pauze niet lang en konden we al snel weer terug voor de tweede akte. Nadat het verhaal was afgelopen en Joseph en zijn broers weer herenigd waren, werd de voorstelling afgesloten met een geweldige megamix, waar alle liedjes nog kort werden herhaald en de gehele cast de benen uit de broek danste. Nadat deze zeven minuten (!) durende megamix voorbij was, vroegen Renée van Wegberg en René van Kooten nog om een bijdrage voor de Johan Cruiff-foundation, waarna een deel van acteurs zich bij de uitgangen verzamelde met collectebussen. Nadat ik wat geld bij Mathijs in de bus had gestopt en mam en ik eenmaal buiten op pap stonden te wachten die ons op zou komen halen met de auto, kwamen we Hein nog tegen en mam kon het niet laten om nog snel tegen hem te zeggen dat hij het geweldig gedaan had, waar ook zeker geen woord van gelogen was. Over het algemeen vallen er over elke musical wel een paar mindere punten te bedenken, maar we waren het er beiden over eens dat we die dit keer niet konden ontdekken. Een geslaagde middag dus en ik denk dat ik zeker nog een keer ga!!
Jeetje, wat voelde ik me stom toen in de pauze de lichten aangingen! Ik had duidelijk te snel geoordeeld over Hein's kwaliteiten, wat was die man goed! Ook de rest van de cast was geweldig, de decors mooi en het orkest duidelijk in topvorm. Een speciaal compliment ook voor Renée van Wegberg, die de rol van vertelster meer dan overtuigend neerzette!
Gelukkig duurde de pauze niet lang en konden we al snel weer terug voor de tweede akte. Nadat het verhaal was afgelopen en Joseph en zijn broers weer herenigd waren, werd de voorstelling afgesloten met een geweldige megamix, waar alle liedjes nog kort werden herhaald en de gehele cast de benen uit de broek danste. Nadat deze zeven minuten (!) durende megamix voorbij was, vroegen Renée van Wegberg en René van Kooten nog om een bijdrage voor de Johan Cruiff-foundation, waarna een deel van acteurs zich bij de uitgangen verzamelde met collectebussen. Nadat ik wat geld bij Mathijs in de bus had gestopt en mam en ik eenmaal buiten op pap stonden te wachten die ons op zou komen halen met de auto, kwamen we Hein nog tegen en mam kon het niet laten om nog snel tegen hem te zeggen dat hij het geweldig gedaan had, waar ook zeker geen woord van gelogen was. Over het algemeen vallen er over elke musical wel een paar mindere punten te bedenken, maar we waren het er beiden over eens dat we die dit keer niet konden ontdekken. Een geslaagde middag dus en ik denk dat ik zeker nog een keer ga!!
dinsdag 16 juni 2009
Objection your honor!
Op de een of andere manier lijkt inspiratie voor het schrijven van een nieuwe blog altijd te komen als ik net op het punt sta om naar bed te gaan. Erg vervelend, maar ik weet dat ik toch pas kan slapen als ik mijn zegje heb neergepend. Ik zit nog een aflevering van Law & Order te kijken. De vrouwelijke officier van Justitie is net bezig met het uiteenzetten van haar pleidooi. Dat deed me denken aan het bezoek aan de rechtbank in Den Bosch dat we vorige week met (een deel van) de werkgroep gebracht hebben. Dat ‘uitje’ had eigenlijk al ergens aan het begin van het jaar plaats moeten vinden, maar werd om allerlei vage redenen steeds uitgesteld. Uiteindelijk kregen we dan toch eindelijk een aantal zaken toebedeeld om te gaan bijwonen. Over de inhoud van die zaken kan ik verder niet uitwijden vanwege privacy-redenen, maar ik kan wel melden dat het erg interessant was. Het ene moment stond je volledig achter de mening van de Officier van Justitie, het volgende moment zei de advocaat van de verdachte weer iets waardoor je toch weer begon te twijfelen aan de mening van de eerstgenoemde. Ik moet eerlijk toegeven dat ik het begin van de rechtszaak nogal een poppenkast vond, door de formele toon en de overdreven beleefdheid. Toen de zaak echter eenmaal begon, verdween dat gevoel al snel en was ik vooral benieuwd naar de verschillende standpunten en onverwachte invalshoeken die naar voren zouden komen. Helaas zou de uitspraak pas over twee weken plaatsvinden, waarschijnlijk kom ik die dus niet te weten. Wat me wel verbaasde, was het gevoel dat ik had na die zaak. Het verliep allemaal ongeveer zoals ik verwachtte, maar het maakte toch meer indruk op me dan ik dacht. Ik heb de keuze gemaakt om volgend jaar de richting van Nederlands Recht te kiezen (al gaan ze die naam veranderen in ‘Rechtsgeleerdheid’, maar dat terzake) en me dan meer te richten op het Privaatrecht, maar toch begint het Strafrecht ook steeds meer mijn aandacht te trekken. Het lijkt me echt tof om als advocaat of Officier van Justitie (of misschien zelf wel als rechter!) zaken voor te bereiden en er alles aan proberen te doen om een verdachte vrij te pleiten, of juist te laten veroordelen…
dinsdag 9 juni 2009
Keep it easy...
Vandaag is er weer een hectische periode afgesloten. Tot mijn grote opluchting bleek ik het hertentamen van gisteren voor Economie, Recht & Management gehaald te hebben en ook hebben we vandaag ein-de-lijk onze paper voor Privaatrecht in het postvakje van onze voormalig werkcollegedocente kunnen schuiven. Dat betekent dat ik weer 4 studiepunten op mijn lijstje bij kan schrijven en dat ik bovendien een hoop stress minder heb. Of we de paper voldoende hebben gemaakt om in ieder geval een 5 te halen, is nog even afwachten, maar voor nu heb ik een paar dagen rust. Morgen staat een bezoek aan de rechtbank in Den Bosch met de werkgroep op het programma en 's avonds is het weer tijd voor een gezellig avondje bij de Afgraving, als het tenminste droog blijft. Na morgen heb ik 1,5 week vrij, waarin ik de punten voor mijn tentamens terug krijg en waarschijnlijk weer aan de slag kan voor mijn hertentamens. Er zijn nog 28 van de 60 studiepunten te behalen, dus het jaar is nog niet binnen. Het wordt nog even hard werken, maar je moet tenslotte 'de lat hoog genoeg leggen om eronder door te kunnen' (-De Haene).
dinsdag 2 juni 2009
Don't be selfish...
Voor mensen die met het openbaar vervoer reizen zijn er elke dag weer dezelfde irritaties: de te harde muziek die uit de mp3's en andere geluidsapparatuur komt, langdradige telefoongesprekken die op luide toon worden gevoerd, mensen die met tas en al twee stoelen in beslag nemen en stoïcijns voor zich uit kijken als iemand naast de desbetreffende persoon wil plaatsnemen...
Vandaag had ik het genoegen om twee keer met de intercity naar Tilburg te reizen. Normaal gesproken reis ik altijd met de stoptrein, omdat dit gunstiger uitkomt met de collegetijden, maar aangezien de tentamens altijd op de raarste tijden plaatsvinden, kon ik nu een keertje de intercity pakken. Dat betekent zachtere stoelen, luxere afvalbakjes en last but not least: minder gehobbel over het spoor! Helaas lijkt het net of de stoeltjes bij zo'n intercity net wat dichter op elkaar staan gepropt en de trein ook meer gehorig is. Zo kon ik op de heenweg meegenieten met de muziek van mijn achterbuurman (een duidelijke liefhebber van wat ik noem ''bonk-muziek'', ofwel muziek met een stevige bas), mijn overbuurman (een typisch geval van housefreak) én mijn buurvrouw (een duidelijke liefhebster van Rihanna), terwijl ik er ondertussen nog wat arresten voor het tentamen Strafrecht probeerde in te stampen. Gelukkig heb ik me na alweer bijna een jaartje heen-en-weer reizen naar Tilburg al aardig aangepast aan het survivallen dat 'openbaar vervoer' heet en kon ik me nog redelijk afsluiten voor het muziekgeweld.
Toen ik na het tentamen de bus terug pakte naar het Centraal Station in Tilburg, stapte er halverwege een al wat ouder mannetje in. Het was druk in de bus en aangezien ik vooraan zat en nog jonge benen heb, zat ik me net te bedenken dat ik wel voor hem op kon staan, toen hij me al passeerde. Twee seconden later hoorde ik hem op niet al te zachte toon zeggen: 'potverdorie, haal die grote tas van je eens van die stoel, zodat ik kan zitten!' Ik keek snel achterom en zag nog net hoe een studente met een rood hoofd haar schoudertas van formaat hutkoffer van de stoel naast haar plukte en vervolgens strak uit het raam bleef kijken. Om me heen werd wat verbrouwereerd naar het oude mannetje gekeken, die nog enigszins namopperend op de stoel plaatsnam en ik zag mijn buurman aan de overkant van het gangpad met een geamuseerd glimlachje weer voor zich uitkijken. Inwendig moest ik zelf ook wel lachen. Het is toch zeker ook niet meer dan normaal dat je je tas gewoon op de grond zet of op schoot neemt als je ziet dat iemand wel een stoel kan gebruiken...
Persoonlijk irriteer ik me toch het meeste aan de quasi-interessante telefoongesprekken die door de reizigers worden gevoerd. De te harde muziek is in principe ook niet altijd even plezierig, maar ik weet zeker dat veel mensen het ook gewoon niet in de gaten hebben dat hun koptelefoons of oortjes niet helemaal geluidsdicht zijn voor hun medepassagiers. Daar valt dus nog wel mee te leven. Ook het tassen-op-stoelen probleem is nog goed te overzien. Het is bovendien een echte sport om bij het instappen van de bus te kijken naar mensen met tassen naast zich en dan juist expres dáar te gaan zitten. Bij de telefoongesprekken heb ik daarentegen toch vaak het idee dat het gewoon een kwestie is van interessant doen. Laatst zat ik naast een meisje in de bus die het blijkbaar nodig vond om alle mensen uit haar telefoonlijst eens 'aangenaam' te verrassen met een 'gezellig' gesprek. Vaak duurde die gesprekken net drie minuten en dan werd de hoorn weer op de haak gelegd. Het peperduur uitziende mobieltje verdween dan voor een minuutje in haar al net zo duur ogende Prada-tas, waarna haar blijkbaar weer iemand te binnen schoot om te bellen. Nadat ze dit hele ritueel zo'n zes keer had herhaald, had ik een haast niet te onderdrukken neiging om te vragen of ze daar niet heel gauw mee kon stoppen. Gelukkig stapte ze even later uit, uiteraard weer met het mobieltje aan haar oor geplakt...
Als afsluiting nog een mooie spreuk van Aristoteles: "Een goede daad verrichten is makkelijk; de gewoonte ontwikkelen om dat altijd te doen niet."
Vandaag had ik het genoegen om twee keer met de intercity naar Tilburg te reizen. Normaal gesproken reis ik altijd met de stoptrein, omdat dit gunstiger uitkomt met de collegetijden, maar aangezien de tentamens altijd op de raarste tijden plaatsvinden, kon ik nu een keertje de intercity pakken. Dat betekent zachtere stoelen, luxere afvalbakjes en last but not least: minder gehobbel over het spoor! Helaas lijkt het net of de stoeltjes bij zo'n intercity net wat dichter op elkaar staan gepropt en de trein ook meer gehorig is. Zo kon ik op de heenweg meegenieten met de muziek van mijn achterbuurman (een duidelijke liefhebber van wat ik noem ''bonk-muziek'', ofwel muziek met een stevige bas), mijn overbuurman (een typisch geval van housefreak) én mijn buurvrouw (een duidelijke liefhebster van Rihanna), terwijl ik er ondertussen nog wat arresten voor het tentamen Strafrecht probeerde in te stampen. Gelukkig heb ik me na alweer bijna een jaartje heen-en-weer reizen naar Tilburg al aardig aangepast aan het survivallen dat 'openbaar vervoer' heet en kon ik me nog redelijk afsluiten voor het muziekgeweld.
Toen ik na het tentamen de bus terug pakte naar het Centraal Station in Tilburg, stapte er halverwege een al wat ouder mannetje in. Het was druk in de bus en aangezien ik vooraan zat en nog jonge benen heb, zat ik me net te bedenken dat ik wel voor hem op kon staan, toen hij me al passeerde. Twee seconden later hoorde ik hem op niet al te zachte toon zeggen: 'potverdorie, haal die grote tas van je eens van die stoel, zodat ik kan zitten!' Ik keek snel achterom en zag nog net hoe een studente met een rood hoofd haar schoudertas van formaat hutkoffer van de stoel naast haar plukte en vervolgens strak uit het raam bleef kijken. Om me heen werd wat verbrouwereerd naar het oude mannetje gekeken, die nog enigszins namopperend op de stoel plaatsnam en ik zag mijn buurman aan de overkant van het gangpad met een geamuseerd glimlachje weer voor zich uitkijken. Inwendig moest ik zelf ook wel lachen. Het is toch zeker ook niet meer dan normaal dat je je tas gewoon op de grond zet of op schoot neemt als je ziet dat iemand wel een stoel kan gebruiken...
Persoonlijk irriteer ik me toch het meeste aan de quasi-interessante telefoongesprekken die door de reizigers worden gevoerd. De te harde muziek is in principe ook niet altijd even plezierig, maar ik weet zeker dat veel mensen het ook gewoon niet in de gaten hebben dat hun koptelefoons of oortjes niet helemaal geluidsdicht zijn voor hun medepassagiers. Daar valt dus nog wel mee te leven. Ook het tassen-op-stoelen probleem is nog goed te overzien. Het is bovendien een echte sport om bij het instappen van de bus te kijken naar mensen met tassen naast zich en dan juist expres dáar te gaan zitten. Bij de telefoongesprekken heb ik daarentegen toch vaak het idee dat het gewoon een kwestie is van interessant doen. Laatst zat ik naast een meisje in de bus die het blijkbaar nodig vond om alle mensen uit haar telefoonlijst eens 'aangenaam' te verrassen met een 'gezellig' gesprek. Vaak duurde die gesprekken net drie minuten en dan werd de hoorn weer op de haak gelegd. Het peperduur uitziende mobieltje verdween dan voor een minuutje in haar al net zo duur ogende Prada-tas, waarna haar blijkbaar weer iemand te binnen schoot om te bellen. Nadat ze dit hele ritueel zo'n zes keer had herhaald, had ik een haast niet te onderdrukken neiging om te vragen of ze daar niet heel gauw mee kon stoppen. Gelukkig stapte ze even later uit, uiteraard weer met het mobieltje aan haar oor geplakt...
Als afsluiting nog een mooie spreuk van Aristoteles: "Een goede daad verrichten is makkelijk; de gewoonte ontwikkelen om dat altijd te doen niet."
donderdag 28 mei 2009
Still working and praying...
Mijn broertje is weer veilig teruggekeerd uit Rome. Wel met een paar pijnlijke blaren, maar gelukkig ook een hoop mooie ervaringen rijker. Hij had zelfs een ketting en een geurtje voor me meegebracht! Echt superlief, vooral omdat hij normaal gesproken nooit weet wat hij iemand moet geven. Het viel me nog mee dat hij niet gelijk doodmoe in zijn bed neerplofte, maar ja, hij kon nu eenmaal altijd al beter tegen weinig slaap dan ik.
Zelf heb ik de hele dag geleerd voor het tentamen Bestuursrecht van morgen. 's Morgens had ik er echt geen vertrouwen in dat het goed zou komen, maar nu ik een aantal oefententamens heb gemaakt, weet ik dat ik met wat gunstige vragen misschien toch nog wel een kansje maak om het vak in één keer af te sluiten. Ik hoop het van harte, want ik heb het al druk zat de komende tijd. Ik moet nog acht studiepunten (dat komt overeen met twee vakken) halen om door te mogen naar het tweede jaar, iets wat me ontzettend zenuwachtig maakt, want ik ben er nu zó dichtbij! Ik wil echt heel graag verder met deze opleiding, maar weet dat ik er volgend jaar toch harder aan zal moeten trekken dan ik dit jaar heb gedaan. Dat ik aan het begin van dit jaar de hele opleiding zwaar onderschat heb, is me ondertussen al lang duidelijk geworden, maar ik heb ook hard gewerkt om toch de benodigde punten binnen te halen. Het wordt de komende weken dus nog hard werken en met af en toe een schietgebedje, hoop ik dat het uiteindelijk goed komt...
Zelf heb ik de hele dag geleerd voor het tentamen Bestuursrecht van morgen. 's Morgens had ik er echt geen vertrouwen in dat het goed zou komen, maar nu ik een aantal oefententamens heb gemaakt, weet ik dat ik met wat gunstige vragen misschien toch nog wel een kansje maak om het vak in één keer af te sluiten. Ik hoop het van harte, want ik heb het al druk zat de komende tijd. Ik moet nog acht studiepunten (dat komt overeen met twee vakken) halen om door te mogen naar het tweede jaar, iets wat me ontzettend zenuwachtig maakt, want ik ben er nu zó dichtbij! Ik wil echt heel graag verder met deze opleiding, maar weet dat ik er volgend jaar toch harder aan zal moeten trekken dan ik dit jaar heb gedaan. Dat ik aan het begin van dit jaar de hele opleiding zwaar onderschat heb, is me ondertussen al lang duidelijk geworden, maar ik heb ook hard gewerkt om toch de benodigde punten binnen te halen. Het wordt de komende weken dus nog hard werken en met af en toe een schietgebedje, hoop ik dat het uiteindelijk goed komt...
woensdag 27 mei 2009
Keep on going...
Nog even heel snel een kort berichtje voordat ik toch écht ga slapen. Ik was serieus van plan om op tijd naar bed te gaan vanavond, maar dat plannetje liep nogal in het water. Om kwart voor tien werd ik door een vriendin gebeld en toen ik uiteindelijk de hoorn weer neerlegde, waren we weer 37 minuten en 20 seconden verder (ja, we hebben op de telefoon zo'n schermpje dat de gespreksduur bijhoudt). Naar aanleiding van dat gesprek moest ik weer druk rond gaan mailen, zodat het nu toch weer 11 uur is geweest en ik nog steeds in m'n joggingsbroek (die alleen wordt gebruikt om in te hangen, nooit om in te sporten) aan mijn bureau zit.
Vandaag het tentamen Ecyclopedie van het Recht gehad (zie vorige blog). Het betoog had ik zo geschreven, de vragen waren helaas een stuk lastiger, al heb ik wel alles in kunnen vullen.
Het eerste tentamen heb ik dus met een redelijk goed gevoel afgesloten, nu door naar de volgende!!
Vandaag het tentamen Ecyclopedie van het Recht gehad (zie vorige blog). Het betoog had ik zo geschreven, de vragen waren helaas een stuk lastiger, al heb ik wel alles in kunnen vullen.
Het eerste tentamen heb ik dus met een redelijk goed gevoel afgesloten, nu door naar de volgende!!
dinsdag 26 mei 2009
To forgive and forget...
'Being Erica' is een nog relatief nieuwe serie op Net 5. Aangezien ik al zo'n tien series volg, was ik eigenlijk niet van plan om ook deze te gaan bekijken, maar nadat ik toevallig een aflevering had gezien, was ik gelijk verkocht. Erica is een normale jonge vrouw, die in haar dagelijks leven dezelfde problemen tegenkomt als een ieder ander. Via haar psychiater kan ze terug reizen in de tijd, om de dingen uit het verleden die ze betreurt in positieve zin te veranderen. De aflevering van vandaag ging over vergeven en vergeten, iets waar veel mensen mee worstelen. Een klein, onbenullig iets kan al snel tot iets uitgroeien waar je nog jaren aan terug denkt, met gemengde gevoelens weliswaar. Gelukkig zijn dat soort herinneringen bij mij op één hand te tellen, maar toch zijn er altijd dingen die zo af en toe weer naar boven komen. Ik kan nooit lang boos blijven op iemand, vergeven is daarmee dan ook zo gebeurd. Het ook daadwerkelijk vergeten, is echter een ander verhaal. Op de een of andere manier blijven sommige dingen altijd ergens in je achterhoofd borrelen, maar dan vind je het stom om weer op iets terug te komen dat al tijden geleden is gebeurd en allang is uitgepraat. Iemand vertrouwen doe ik niet zo heel snel, daar moet ik iemand toch wel een hele tijd voor kennen. Er zijn genoeg mensen waar ik gezellig mee kan kletsen of veel tijd mee doorbreng, maar een ware vriend(in) is toch anders. Iemand waarbij één woord genoeg is en die zo je zinnen af kan maken. Gelukkig heb ik er ook daar een aantal van en ik hoop van harte dat dat ook vriendschappen voor het leven zijn.
Om af te sluiten nog een mooie quote uit deze 'Being Erica'-aflevering: ''For forgiveness, there are no deadlines or last opportunities.'' Naar mijn idee a true word spoken...
Om af te sluiten nog een mooie quote uit deze 'Being Erica'-aflevering: ''For forgiveness, there are no deadlines or last opportunities.'' Naar mijn idee a true word spoken...
maandag 25 mei 2009
I'm going mad...
Deze dag gaat niet de boeken in als één van mijn favoriete dagen, eigenlijk wil ik 'm gewoon zo snel mogelijk vergeten. Het is niet zo dat ik verschrikkelijke blunders heb begaan, maar je hebt van die dagen dat je het liefst de hele dag in bed blijft liggen met een goed boek of een leuke film.
De dag begon eigenlijk goed. Ondanks dat m'n wekker al om kwart voor 6 afging, waren de vogels buiten al vrolijk een deuntje aan het fluiten en scheen er zelfs al een aarzelend warm zonnetje. Vandaag stond in de bieb werken aan de paper voor Privaatrecht op het programma. Het onderwerp is het Recht op Informatie en Consultatie, en dat is een heel stuk moeilijker dan het klinkt. Op de één of andere manier vorderen we maar heel langzaam, vooral het bronnen zoeken levert nogal wat problemen op. Gelukkig hebben we nog een ruime twee weken de tijd, maar ik zou toch liever zien dat we al bezig waren met de finishing touch. Daar komt verder nog bij dat vandaag de officiële laatste tentamenperiode van dit jaar is begonnen. Woensdag bijten we het spits af met Encyclopedie van het Recht, wat inhoudt dat we allerlei vragen moeten beantwoorden over hoe Mill, Devlin, Zakaria en Van Stokkom de vrijheid van meningsuiting zien en daarnaast nog een betoog in elkaar moeten flansen. Voor m'n gevoel moet dat wel goedkomen, ik verwacht dat het tentamen Bestuursrecht van a.s. vrijdag meer problemen gaat opleveren. Op het moment zit ik er een beetje doorheen, want naast de stress van de paper en tentamens, gaat ook het plannen van een uitje met de vriendengroep niet helemaal vlekkeloos. Het probleem is dat het eeuwige heen-en-weer-gemail sommigen wat begint te vervelen en daardoor blijft niet iedereen altijd helemaal redelijk. Zo had ik vandaag een mail gestuurd die door twee vrienden totaal verkeerd werd opgevat. Ik schrok echt toen ik de reacties las, ik bedoel: kom op, ze weten wie ik ben en daarmee toch hopelijk ook hoe ik dingen bedoel.
Al met al was dit dus nu niet echt een geslaagde dag en morgen kan ik ook weer m'n lol op met leren en stressen. Maar goed, nog een maandje doorbijten en dan heb ik twee maanden vakantie. Dan heb ik weer genoeg tijd om de hele dag in bed te blijven liggen met een goed boek of een leuke film...
De dag begon eigenlijk goed. Ondanks dat m'n wekker al om kwart voor 6 afging, waren de vogels buiten al vrolijk een deuntje aan het fluiten en scheen er zelfs al een aarzelend warm zonnetje. Vandaag stond in de bieb werken aan de paper voor Privaatrecht op het programma. Het onderwerp is het Recht op Informatie en Consultatie, en dat is een heel stuk moeilijker dan het klinkt. Op de één of andere manier vorderen we maar heel langzaam, vooral het bronnen zoeken levert nogal wat problemen op. Gelukkig hebben we nog een ruime twee weken de tijd, maar ik zou toch liever zien dat we al bezig waren met de finishing touch. Daar komt verder nog bij dat vandaag de officiële laatste tentamenperiode van dit jaar is begonnen. Woensdag bijten we het spits af met Encyclopedie van het Recht, wat inhoudt dat we allerlei vragen moeten beantwoorden over hoe Mill, Devlin, Zakaria en Van Stokkom de vrijheid van meningsuiting zien en daarnaast nog een betoog in elkaar moeten flansen. Voor m'n gevoel moet dat wel goedkomen, ik verwacht dat het tentamen Bestuursrecht van a.s. vrijdag meer problemen gaat opleveren. Op het moment zit ik er een beetje doorheen, want naast de stress van de paper en tentamens, gaat ook het plannen van een uitje met de vriendengroep niet helemaal vlekkeloos. Het probleem is dat het eeuwige heen-en-weer-gemail sommigen wat begint te vervelen en daardoor blijft niet iedereen altijd helemaal redelijk. Zo had ik vandaag een mail gestuurd die door twee vrienden totaal verkeerd werd opgevat. Ik schrok echt toen ik de reacties las, ik bedoel: kom op, ze weten wie ik ben en daarmee toch hopelijk ook hoe ik dingen bedoel.
Al met al was dit dus nu niet echt een geslaagde dag en morgen kan ik ook weer m'n lol op met leren en stressen. Maar goed, nog een maandje doorbijten en dan heb ik twee maanden vakantie. Dan heb ik weer genoeg tijd om de hele dag in bed te blijven liggen met een goed boek of een leuke film...
zondag 24 mei 2009
Travelling to an old city...
Mijn broertje vertrok gisteren met een grote koffer naar het vliegveld in Eindhoven. Gymnasiasten hebben (in ieder geval op mijn ex-middelbare school) de mazzel om een kleine week door Rome te mogen struinen, onder het mom van 'een werkstuk maken'. In dit geval een nogal prijzig werkstuk... Eerlijk gezegd was ik wel een tikkeltje jaloers toen ik het programma zag en keihard geconfronteerd werd met het feit dat ik het Colosseum en het Patheon alleen van plaatjes kende. Het probleem is alleen dat ik een enorme vliegangst heb en daarbij ook nog een zo mogelijk nog grotere last van hoogtevrees en een reis met het vliegtuig daarom zo lang mogelijk uit probeer te stellen.
Terwijl gisteren de laatste voorbereidingen werden getroffen en met veel moeite de koffer dicht werd geritst, had ik het toch wel een klein momentje moeilijk. Mijn broertje is pas 17, maar al een beer van een vent (hij is een flinke kop groter dan ik met mijn 1.72), met een klein hartje en daarbij gruwelijk onhandig. Het idee dat hij dan in Rome zou kunnen verdwalen, verontrustte me toch een beetje, ik wist toch niet helemaal zeker of hij zich wel alleen zou redden. Echt een belachelijke gedachte natuurlijk, aangezien hij met 56 medeleerlingen en vier ervaren leerkrachten op stap ging. Tenslotte ging ik twee jaar terug ook met school een week naar Praag en daar heb ik me ook prima kunnen redden.
Na een paar dikke knuffels zwaaide ik hem uiteindelijk uit en riep nog dat hij maar af en toe moest sms'en. Via teletekst konden we volgen wanneer zijn vliegtuig zou vertrekken en mijn opluchting was groot toen we zagen dat het vliegtuig ook weer veilig geland was. Vandaag had ik 's ochtends al gelijk drie sms'jes in mn inbox. De vliegreis was goed gegaan, al hadden ze wel last gehad van turbulentie. Verder hadden ze het Colosseum al bezocht en was het zo warm en benauwd dat de mussen met bosjes van het dak vielen. Alles is dus goed, al zal ik blij zijn als hij donderdag weer veilig thuis is. En ik bekijk het Colosseum en Patheon voorlopig nog maar via plaatjes...
Terwijl gisteren de laatste voorbereidingen werden getroffen en met veel moeite de koffer dicht werd geritst, had ik het toch wel een klein momentje moeilijk. Mijn broertje is pas 17, maar al een beer van een vent (hij is een flinke kop groter dan ik met mijn 1.72), met een klein hartje en daarbij gruwelijk onhandig. Het idee dat hij dan in Rome zou kunnen verdwalen, verontrustte me toch een beetje, ik wist toch niet helemaal zeker of hij zich wel alleen zou redden. Echt een belachelijke gedachte natuurlijk, aangezien hij met 56 medeleerlingen en vier ervaren leerkrachten op stap ging. Tenslotte ging ik twee jaar terug ook met school een week naar Praag en daar heb ik me ook prima kunnen redden.
Na een paar dikke knuffels zwaaide ik hem uiteindelijk uit en riep nog dat hij maar af en toe moest sms'en. Via teletekst konden we volgen wanneer zijn vliegtuig zou vertrekken en mijn opluchting was groot toen we zagen dat het vliegtuig ook weer veilig geland was. Vandaag had ik 's ochtends al gelijk drie sms'jes in mn inbox. De vliegreis was goed gegaan, al hadden ze wel last gehad van turbulentie. Verder hadden ze het Colosseum al bezocht en was het zo warm en benauwd dat de mussen met bosjes van het dak vielen. Alles is dus goed, al zal ik blij zijn als hij donderdag weer veilig thuis is. En ik bekijk het Colosseum en Patheon voorlopig nog maar via plaatjes...
zaterdag 23 mei 2009
Where it all begins...
Ik heb al verschillende blogs gehad, zocht via internet altijd naar de blogsite die het beste bij me paste. Volgens mij heb ik die bij deze dan toch eindelijk gevonden...
Wat kun je verwachten als je m'n blog leest? Sowieso berichten over alledaagse zaken die me bezig houden, school, werk, familie, etc. Ook mijn passie voor de gitaar zul je regelmatig terug zien komen. Verder musicals weten me al jaren te boeien, kijk niet verbaasd op als je ook hier het een en ander over terug zult vinden. Het is niet de bedoeling dat ik hier lange berichten schrijf, zoals op mijn Hyve. Ik zie het meer als een online dagboekje, waar ik na een lange, interessante of plezierige dag mijn herinneringen en gedachten aan het 'papier' kan toevertrouwen.
Misschien moet ik even kort uitleggen waarom ik mezelf de naam 'The Rebel' heb gegeven. Heel simpel: het is de naam die mijn CKV-leraar op de middelbare school me ooit heeft gegeven, omdat ik nogal eens overenthousiast met mijn medeleerlingen 'werkbesprekingen' hield en op de een of andere manier is deze naam altijd blijven hangen. Bovendien vind ik dat het bij me past. Ik ben geen meeloper, zwem niet met de stroom mee, heb eigenlijk gewoon een hekel aan mensen die geen eigen mening hebben, geen eigen identiteit proberen te ontwikkelen, maar gewoon met de rest meefladderen.
Of iemand mijn verhalen goed vindt, maakt me niet uit. Ik houd van schrijven, het maakt mijn hoofd leeg en het is fijn en ook verhelderend om later dingen terug te lezen die je tijden terug aan het papier hebt toevertrouwd. Schrijven blijf ik dus sowieso, maar toch hoop ik dat je mijn verhalen met plezier zult lezen...
Wat kun je verwachten als je m'n blog leest? Sowieso berichten over alledaagse zaken die me bezig houden, school, werk, familie, etc. Ook mijn passie voor de gitaar zul je regelmatig terug zien komen. Verder musicals weten me al jaren te boeien, kijk niet verbaasd op als je ook hier het een en ander over terug zult vinden. Het is niet de bedoeling dat ik hier lange berichten schrijf, zoals op mijn Hyve. Ik zie het meer als een online dagboekje, waar ik na een lange, interessante of plezierige dag mijn herinneringen en gedachten aan het 'papier' kan toevertrouwen.
Misschien moet ik even kort uitleggen waarom ik mezelf de naam 'The Rebel' heb gegeven. Heel simpel: het is de naam die mijn CKV-leraar op de middelbare school me ooit heeft gegeven, omdat ik nogal eens overenthousiast met mijn medeleerlingen 'werkbesprekingen' hield en op de een of andere manier is deze naam altijd blijven hangen. Bovendien vind ik dat het bij me past. Ik ben geen meeloper, zwem niet met de stroom mee, heb eigenlijk gewoon een hekel aan mensen die geen eigen mening hebben, geen eigen identiteit proberen te ontwikkelen, maar gewoon met de rest meefladderen.
Of iemand mijn verhalen goed vindt, maakt me niet uit. Ik houd van schrijven, het maakt mijn hoofd leeg en het is fijn en ook verhelderend om later dingen terug te lezen die je tijden terug aan het papier hebt toevertrouwd. Schrijven blijf ik dus sowieso, maar toch hoop ik dat je mijn verhalen met plezier zult lezen...
Abonneren op:
Posts (Atom)
